Passage

 Zo'n dag van niks. Niet verkeerd, zeker niet, maar onderkoeld. Wel de vaart erin maar niet op temperatuur te krijgen. Druk met de honden. Druk met de werklui. Druk met Mariana. Druk met druk zijn en verder niks. Met de aannemer nog eens het korter wordende lijstje 'Te doen' doorgenomen. Op zich is dat geen probleem. De activiteiten zijn helder. Waar het aan mankeert, is het tijdsbesef. De beste man reageert nog steeds alsof we een hele zomer voor de boeg hebben. En wat is vandaag gebeurd? Met drie mensen hebben ze de ramen van de lucarnes, dat zijn er zes in totaal, één centimeter naar achteren geplaats om de afwerkstrip niet op het kozijn maar verzonken in het kozijn te kunnen aanbrengen. Laat ik niet al te lullig wezen, misschien is de verandering wel 1,5 centimeter.

 Gelukkig niet de hele middag bij geweest. Er moest vanalles in de Metro gebeuren. Dat is in Sibiu. Dus lunchen buiten de deur en vervolgens een hoop verleidingen weerstaan en alleen met het voorgenomene uiteindelijk de tent verlaten. Daar zat weinig of eigenlijk niks voor mij bij. Allemaal spul voor Mariana's schoolse activiteiten. Als je hier iets wilt met je leerlingen, moet je dat dus zelf betalen. Het budget wisselt per school, maar is overal minimaal krap te noemen. Bij een van haar scholen moet ze bijv. zelf het kopieerpapier regelen, mocht ze dat nodig hebben. En als een deel van je onderwijstaken knutselen en koken omvat, dan wil je wel eens iets kunnen concretiseren ipv enkel bedenken en je voorstellen hoe het zou zijn of smaken.

 Maar dat was vandaag niet de hoofdzaak. Volgende week is het twee jaar geleden, dat haar moeder is overleden en Mariana wil dat niet ongemerkt voorbij laten gaan. Ipv mensen naar een kerkdienst lokken en daarna van een maaltijd voorzien, dat gebeurt pas weer over vijf jaar, heeft ze bedacht om op haar meest favoriete school, een soort koudbuffet voor haar collega's te verzorgen. Waarom niet. Daar moesten vandaag de wat apartere en betere kazen en mn worsten voor gevonden worden.  En dat is gelukt.