Ongebonden

 Ik wacht. Maar niet de hele nacht. Moeders met twee dochters laten het vooralsnog afweten. Ik ga er niet voor opblijven. Had Rosa inmiddels wel terug verwacht. Maar ja, verwachtingen zijn wensen, waarin je geheel afhankelijk bent van derden en/of omstandigheden. Niet aan mij, dus. Ze hebben nog een uur of hooguit twee en dan gaat de deur overdrachtelijk op het nachtslot. Misschien is echt op slot draaien geen verkeerd idee, want Rosa weet de klink te hanteren. Dat doet me beseffen, dat zij tot op heden nog nooit zolang is weggebleven.

 Vrijheid! Ik begrijp het maar al te goed, weet het helaas in deze situatie niet te waarderen. Ergens moet weer een kadaver liggen, een schaap waarschijnlijk, anders waren ze er al geweest. Het is wat dat betreft een beetje dweilen met de kraan open op het moment. En dan moet de varkenssslacht nog beginnen. Haast iedere dag komt een of meerdere honden met botten of vacht aangelopen als we onderweg zijn. Gisteren nog de kop van wat ik inschatte als een schaap, maar minstens al meerdere dagen oud.

 Het is niet voor niks dat hier redelijk wat honden zich in het wild staande weten te houden. Van afvalbakken moeten ze het hier niet hebben. Het punt is, dat een hoop mensen die niet gebruiken en hun zooi ergens neer mieteren. In het beste geval in een hoekje van het eigen terrein vaker bij de buren en meestal in het publieke deel wat tenslotte lekke van niemand is. Vies peuken zijn. Maar je zult de honden niet horen klagen.