Neigend

 Sterke drank is voor de gemiddelde Roemeen, zeker op het platteland een soort levenselixir. Haast iedereen maakt het van haast alles en het wordt bij elke gelegenheid geschonken. Doe je dat schenken niet, dan ben je krenterig en meer vandien. Dank Mariana hebben we al een behoorlijke hoeveelheid pruimendrank staan en komt daar volgend jaar, als alles goed gaat, een berg perenspul bij. Nu had ik al de nodige ltrs via mijn ouders en mijn jongste zus bij de familie van mijn vader in Slovenië geregeld. Dus je kunt ons bijna letterlijk op sterk water zetten qua hoeveelheden.

 Zo af en toe eentje is d'r niks mis met zo'n borrel, maar het hoeft van mij niet altijd zelfgestookt en stram van de alcohol te staan. Dus inmiddels staan hier in een hoek van het aanrecht diverse flessen die ogenschijnlijk met water zijn gevuld en op een vensterbank een selectie commercieel spul in diverse kleuren. Behalve de kleur verschillen de flessen ook qua presentatie. De Roemeense hoek kent niet alleen geen kleurverschillen, hen ontbreekt ook het etiket. Bij de andere club is dat etiket een belangrijk onderscheidingsteken. Niet alle merken herken je aan de fles. Maar zelfs als dat wel zo is, zit er alsnog een als karakteristiek te duiden etiket op.

 Waar wil ik naar toe? Naar het feit dat al die flessen met etiket zo gedraaid staan, dat het etiket goed zichtbaar is, al is dat niet altijd nodig vanwege de herkenbaarheid van de fles. Als ik dan (mn) 's ochtends aan de koffiemachine sta, direct naast de vensterbankbar, zie ik met regelmaat, dat flessen met het etiket van me afgekeerd staan. Dat irriteert en ik draai die dan ook altijd weer in de 'goede' stand. Vervolgens verbaas ik me over het feit, dat ik dat niet kan laten, zeker bij de dranken als Grand Marnier, waarbij de fles zo karakteristiek is, dat je 'm haast blindelings zou herkennen. Van die kleine rare dingen. Ja, meervoud.