Infokrochten

 Informatie kruipt waar het niet gaan kan. Tenminste, waar je het niet verwacht zou hebben. Op een manier die je niet bedacht had. Zelfs niet had kunnen bedenken.

 Plaats: lokale dorpskroeg
 Informant: een ietwat aangeschoten nakomeling van één van de buren in de ruime zin van het woord.
 Onderwerp: geld

 De beste jongeman, ergens begin dertig, sprak meer dan Roemeens alleen en wilde mij duidelijk maken dat hij een speciale band met het dorp had. Er niet meer woonde, maar een paar keer per jaar terugkeerde om een paar biertjes met zijn vrienden te drinken. Of het de drank was of een slechter begrip van het Engels, dan hij pretendeerde te hebben, blijft dubius, maar hij viel met grote regelmaat in herhaling. Dat hij iets met het dorp had was duidelijk. De plek dan, want de mensen .... op iets van 20-25% na vond hij allemaal maar slecht volk. Wat weer te maken bleek te hebben met 'niet willen werken'. Dat dan natuurlijk itt hemzelf.

 Interessant werd het, toen hij zijn mening over mij begon te geven. Dat ik direct opgevallen was, toen ik er voor het eerst rondliep. Dat de eerste indruk 'niet best' was geweest. Wat hij bedoelde, bleek, dat ik volgens hem en een hoop anderen geen 'geld' had. Gebaseerd op mijn kleding van spijkerbroek en T-shirt. Het is hier ook werkelijk de plek om in een driedelig pak rond te stappen.

 Maar, gaf hij toe, hij had zijn mening moeten bijstellen, toen hij van zijn broer, die net als hij in Sibiu leeft, begreep, dat die sjofel gekleedde man een douche had gekocht voor een bedrag, waar men in Coves ook een huis voor had kunnen kopen ..... Die broer werkt dus bij Ambient, dat is duidelijk. En die regendouchekop van Grohe was niet goedkoop, maar qua huizenprijs heb ik toch hele andere bedragen gehoord......

 En ik me ergeren aan de chauffeur die, toen het afgeleverd werd, de werklui tot voorzichtigheid maande en daarvoor meende te moeten rondbazuinen wat het allemaal had gekost ..... De prijzen stonden gewoon op de afleverbon. Wat een wereld. Wat een wereld.

Pfffffffff!!

 Wat een dag ... wat een dag weer.

Bijkomen

 Koffie doet wonderen. De ochtendmist trekt langzaam op. Om me heen wordt druk gewerkt. Moeders commandeert en strompelt tussen de bedrijvigheid door. Een neef staat op straat de greppel leeg te scheppen, Mariana werkt aan de voorbereidingen voor het verplaatsen van de oude dakpannen. Of beter stuurt de daarvoor ingehuurde persoon aan. De broer doet het een en ander onduidelijks tussen zijn zeer regelmatige barbezoekjes in.

 Als ik het goed begrepen heb, is het de bedoeling om naar het bos te gaan opzoek naar takken, die gebruikt kunnen worden voor het opbinden van de tomaten. Met paard en kar. Geen overbodige luxe. Ik heb eergisteren de weg gezien die voorbij het dorp richting de bossen gaat. Voorbij het laatste huis in de hoofdstraat van het dorp houdt de asfaltlaag abrupt op. Net zoals trouwens bij alle zijstraten het geval is. Maar ga je in de zijstraten verder over een min of meer sluitende steenlaag, aan het eind van het dorp is een zandweg alles wat overblijft. Eigenlijk meer een modderige verzameling kuilen want droog zal het d'r nog niet zijn. Wie weet wordt het vandaag alsnog paddestoelen zoeken.

Glazig

 Weer een dag voor een serieus deel aan gezelligheid verloren gegaan. Ja, dat kan. En nee, ik ga niet weer klagen. Ben er zelf bij geweest. Eigen schuld kortom en de bult valt wel mee. Geloof dat ik nu alle nog levende ooms en tantes wel gehad heb. Zien wat ze de volgende keer voor reden bedenken. Ondertussen al moeten beloven, dat ik in Italië langs kom en natuurlijk ook in het dorp aan tegenbezoeken moet  doen. Allemaal best maar aub een beetje gedoseerd.

 Toch zit het 'm vanochtend daar niet in. Het zit 'm meer in de kippige katerigheid deze ochtend. Drank ok, maar al de denkbare versies door elkaar en vooral het zelfgestookte spul, hakt d'r harder in, dan als ik het enkel bij wijn of bier houd.

 Trage, late start, dus Het idee om cantharellen te gaan zoeken maar doorgeschoven naar morgen. De avond van gisteren gaat deze dag nog een paar uur overheersen. Tegen die tijd zie ik wel, wat ik van vandaag ga maken.

Herinneringen

 Het is niet de eerste keer, dat ik een levend wezen zie doodgaan, maar ik grossier niet bepaald in dit soort ervaringen. Vorig jaar zomer een zwerfhondje dat onze schuur had uitgekozen om rustig te sterven en voorjaar 2003, als ik me niet vergis, is Wittewoâ vanuit mijn armen vertrokken op een overdosis morfine tijdens de zoveelste epileptische aanval, waar maar geen eind aan leek te komen. En Pelle iets van een jaar daarvoor in dezelfde omstandigheden, maar dan bij de dierenarts

 Het idee dat Sammy en Katrien aan hun laatste jaren, jaar, misschien zelfs maanden bezig zijn stemt me droef, als ik eraan denk. Anderzijds was het één van mijn wensen om op mijn eigen eindplek te zitten, als zij zouden komen te overlijden. Huizen achterlaten is toch anders dan graven. Het is me duidelijk geworden bij het graf van Yoland, maar ook de graven van Pelle, Wittewoâ, Droppie, Caillou en de ergens en nergens verdwenen Bijou. Ik word sentimenteel, vrees ik. De aanwezigheid is belangrijk, zonder er speciaal iets mee te moeten. Dat is beter dan er reizen voor moeten plannen. Herinneren werkt niet op bestelling.

Vertrek

 Beer is vertrokken.

Afscheid?

 Bezig op de nieuwe plek. Septictank leeg gepompt. Nu uitvinden cq bedenken waar al dat water vandaan is gekomen. Na het pompen opzoek gegaan naar Beer. Die loopt al dagen meer dood dan levend rond en zal zich vast ergens teruggetrokken hebben om de laatste adem uit te blazen. Een korte zoektocht in de schuur was voldoende om het schamele lijfje in het stro onder een oude kar te zien liggen. Meer dan botten met een velletje is nauwelijks meer. De laatste adem heeft ie nog niet uitgeblazen, maar dat gaat geen week meer duren.

 Vijftien jaar deel uit gemaakt van mijn leven. Geboren en opgegroeid op LpM en helaas waarschijnlijk de slechte nieren van z' n moeder geërft. Juultje, z'n zus verkeert nog in blakende gezondheid. Dat het met hem niet goed zat was in Frankrijk al duidelijk. De vergifting agv van de slecht werkende nieren proberen te compenseren met het geven van melk. Hij pieste zich een ongeluk en leek aan de beterende hand. Dat het slechts uitstel van het onvermijdelijke was, was duidelijk. Toch leek hij de eerste weken in Roemenië op te bloeien. Ging opstap naar de buren. Iedereen kende de kat met de gecoupeerde oren. Hij trotseerde menig blaffende hond en joeg tot overmaat van ramp op de kuikens en jonge kippen van dezelfde buren. Desondanks verloor hij steeds meer gewicht.

 Hij ligt nu binnenshuis op een kleedje. Volgens mij lijdt hij geen pijn. Hij ademt kalm. Het is het natuurlijke afbouwproces. Hij slaapt en ik neem aan dat hij niet meer wakker wordt. Ik waak.

Meta-irritatie

 Ondanks en ook wel een beetje dankzij het gemopper, komt er toch stap voor stap lijn en rust in het nieuwe bestaan. Het is een ook een kwestie van het willen zien. Zelfs als het er niet of nog niet is op de gewenste manier. Soms is een vergrootglas nodig om de kleine vooruitgangen niet uit het oog te verliezen. Daar ben je dan weer alleen toe in staat, als je iets meer rust in je lijf hebt. Kortom, hoe je het wendt of keert, ondanks alle gemekker gaat het de goede kant op.

 'Af' is het hier nooit en laat ik daar blij om zijn, want de kans, dat ik dan achteroverleunend op een roze wolk mijn leven in lyrische berichten ga delen met de wereld, is onwaarschijnlijker dan een koe die eieren legt. Maar 'Af' of niet, daar gaat het in feite ook niet om.

 De schoen wringt mn qua tijdsduur en dat al vanaf, zeg 2009 of zo. Mij lijkt dat het niet zo raar is, als dat op een gegeven moment gaat irriteren. En als dan de ogenschijnlijk gerealiseerde oplossingen ook weer langslepende kwesties worden, gaat de irritatie knap irriteren. Die ervaring is inmiddels een feit en kan op de aardig aangegroeide berg 'Ongewenste ervaringen' gegooid. Na de inmiddels bijna 10 magere jaren ben ik toe aan iets meer vet. Ik word ongeduldig en dat werkt niet. Hop, aan de slag jij!

Pionieren

 Aan het begin van een nieuwe week. Ik heb het niet verzonnen, maar het mechanisme is zo ingesleten, dat ik er nog steeds gebruik van maak, al hebben mijn weken al meerdere jaren kop noch staart. Het is mn een moment geworden om vooruit te blikken in de hoop enig resultaatgevende grip op mijn voortkabbelende bestaan te krijgen. Stimuleren & sturen, dit itt afremmen & 'in de baan houden' als het leven meer weg heeft van een ophol geslagen achtbaan. En dan graag nog beide situaties qua voorbij komen een beetje in evenwicht brengen.

 Het 'Himmelhoch jautzen'-de mis ik wel en beetje, maar ik zal het niet uitdagen. Het is niet de juiste set voorwaarden om constructieve zaken op geplande wijze tot een goed eind te brengen. Die hemel mag straks weer, ergens in september/oktober, als alles op normale wijze tot een bevredigend afronding is gekomen dwz anders dus dan dat het tot op heden is verlopen.

 Deze week moet meer iets ambtenaarachtigs hebben qua uren maken en dat gecombineerd met de energie en initiatievenrijkdom van een zelfstandige ondernemer, die bezig is met het realiseren van zijn lang gekoesterde droom. Beginnen we met de ambtenaar: koffie, graag.

Construeren

 Mooi nog aan de slag gegaan. Op zondag is dat hier zoiets als vloeken in de kerk, maar ik heb al vaker uitgelegd, dat ik 7 zondagen in de week heb, maar geen zin heb om de hele tijd niks te doen. Men zegt het te begrijpen, maar uit de terugkerende reacties nav van mijn activiteiten op de kalenderzondagen, blijkt dat dus maar deels of misschien helemaal niet het geval.

 De wasbakafvoeren in de keuken in elkaar geschroefd. Dat was mn bij de dubbele wasbak nog een aardig gepuzzel. Niet de combinatie tussen de wasbakken, maar de aansluiting van die combi op de iets te hoog gemonteerde afvoerpijp op de muur. Uiteindelijk na een hoop denk- en wat probeerwerk een acceptabele verbinding tot stand weten te brengen. De lades sluiten en plek voor de keukenboiler is ook geen probleem. Nu het verlengstuk nog vinden voor de erg laag gemonteerde wateraanvoer (of afvoer) voor de boiler. Maar maakt niet uit. Belangrijkste was het bezig zijn. Waarbij ik maar hoop, dat de toegepaste krachten geen ongewenste verplaatsingen in mijn lijf te weeg hebben gebracht. Zorg voor straks.

 Morgen verder en graag langer ter plekke. Aan de honden en de katten is te merken, dat mijn aanwezigheid op prijs wordt gesteld ook zonder wat er allemaal nog moet gebeuren.

Leven(dig)

 There we go again ..... Anderhalf uur later dan gepland cq normaal komen twee oude dametjes met stok aan gestrompeld uit de richting van de kerk. De een is de moeder, de ander blijkt naarmate ze naderen de zus van de overleden vader. Twee ruim de tachtig gepasseerde besjes. De een krommer dan de ander. Prachtige oude mensen, die doen wat binnen hun krimpende kaders nog mogelijk is.

 De 'zus van van', dus tante wilde nu eindelijk mij wel een keer zien en ons huis, maar dat laatste stuk dan wel graag per 'machina'. Gelopen had ze nu wel voldoende voor vandaag. Na het huis, waarbij de voorspelbare vragen en opmerkingen gingen over "Wat het allemaal gekost had." resp. "Waar het allemaal voor diende." Met dat laatste doelend op wat in de keukenlades en-kasten werd aangetroffen, want die werden (heel normaal hier) allemaal opengetrokken. En dan nog die dozen, die links en rechts staan. Dat ze het allemaal maar niks en overbodig vond, moest ik, begreep ik later, als compliment beschouwen.

 Weg laten gaan zonder minimaal iets te drinken, kan natuurlijk niet. Het voorgestelde bier, dat we nog hadden moeten halen, werd weggewuifd. Sterke drank wilde het oudje. Nou, daarvoor hoefde ik niet het dorp in. Ze had de stevige borrel, zeker 5cc en ruim 60% als eerste achter de kiezen. De bruiloft kwam natuurlijk ter sprake. De zoveelste uitgenodigde, die na het horen van de verhalen (via de dorpstrom) spijt had, dat ze niet was gekomen. Reden? Eerst "Geen vervoer", daarna "Wagenziek" en tenslotte de waarheid "Geen geld". Voor ons had het ook zonder gemogen, maar zo werkt dat dus niet met ingeroestte gewoontes.

 Toen ze huiswaarts wilde, moest ze gebracht worden. Behalve onze borrel had ze er al twee weggewerkt bij haar broer, die voor de zomer over is uit Italië, waar hij bij zijn dochter woont. Thuis wilde ze in bed gelegd worden ..... Bijna drie uur later dan anders zaten we aansluitend aan het verpieterde zondagsmaal. Wederom erg leuk, maar het blijft behelpen.

Prioriteren

 Tijd om feiten te inventariseren, ze onder ogen te zien en er consequenties aan verbinden .... tijd voor een omslag, dat is het. Als je steeds maar blijft denken, hoe je ergens moet komen en ondertussen niks doet, is het 'ergo' toch, dat je geen ene moer vooruitgang boekt.

 Er gaat veel, teveel tijd verloren aan het gejojo tussen twee plekken. Natuurlijk door het feitelijk continue geheen- en weer, maar ook doordat de aandacht steeds weer geswitch dan wel bevochten moet worden mn daar waar het de bedoeling is om uiteindelijk terecht te komen. Klinkt cryptischer dan het is. Het toekomstige adres moet voorlopig naar het niveau van "werkplek" en dan op een manier waar niet over gediscussieerd of gebedeld hoeft te worden. Gewoon 8 uur aanwezig en doorgaan tot bij zessen.... Of zoiets. Dat bed, bad en plee een paar honderd meter verderop liggen is dan niet handig, maar verder ook niet interessant. Interessant zijn de uren, waarin de volle aandacht gegeven kan worden, waar die het hardst nodig is ipv het geklooid op dat vlak in de laatste 2-3 weken. Tussen neus en lippen door, gaat het gewoon niet werken. Ik wil dat nieteens en dat roept dan weer weerstanden op, die het toch al happerende proces verder afremmen.

 Het heeft wel wat weg van 'het gevecht' dat we in Frankrijk hebben geleverd. Niet zozeer met de omstandigheden als wel onderling. De plannen waren helder en uitgewerkt toen we aankwamen. Eenmaal ter plekke zag Yoland van een hoop zaken ineens de noodzaak niet meer en is het mij niet gelukt om de keuze voor de voorspelbare doodlopend weg te keren. Nu is het een andere vrouw maar een soort gelijk mechanisme. Dat gejojo tussen meerdere leefplekken is in haar leven meer regel dan uitzondering geweest. Het idee van een eigen plek lijkt haar prachtig, maar de behoefte, om daar ook voor in de benen te gaan, zie je langzaam wegsmelten als ijs in de Roemeense zomerzon. Wat meer enthousiasme zou de toch al niet gemakkelijke omstandigheden enigszins verzachten, werkbaarder maken, zou, zeg maar, stimulerender werken!!

Sfeervol

 De dag uitgeklonken op het terras van de dorpskroeg. Het is niet de enige, da's waar, maar wat mij betreft wel 'de echte'. Deze heeft iets van de zelfkant van het leven, de smalle richel, die het normale leven en de goot weet te verenigen èn scheiden. In Agnita is er ook zo een met als veelbetekenende naam "Bodega". Moet dus een plek zijn, die al een aardig verleden achter de rug heeft. In Nederland of zo, zou je de start van een dergelijke tent ergens eind 60, begin zeventiger jaren leggen. Qua afgeleefdheid van het interieur zou dat best kunnen en ouder ook. Ik ken het alleen van de marktdagen. Misschien ook de rest van de week geopend, maar uit de loop gelegen bij het normale verblijf in het stadje.

 Maar net als de plek in Coveș een verzameling gemankeerd meubilair, een paar grote koelings vol diverse biersoorten in halve liter flessen, type mosterdglaasje voor de sterke drank, (oude) mannen links en rechts aan de tafels, soms alleen, soms in gesprek, fluisterd vertrouwd of verontwaardigd heftig èn sigarettenrook. Ja, het schaadt de gezondheid (dat doet drank, werken en leven in z'n algemeenheid ook!) maar het hoort erbij. Dat alles in een ruimte met de welbekende warme vuil-beige kleur op muren en plafond.

 Een omgeving als deze is als een warm bad. Je kunt er uren zitten niksen .... Als de temperatuur maar op peil blijft en ineens heb je er genoeg van en stapt naar buiten, jezelf al verheugend op de volgende keer.

Spontaniteiten

 Een "Ff naar Sibiu" wat uitmondt in een complete dag overal en nergens. Dat is soort van Roemeens, volgens mij. Mijn betere helft, die persé mee wilde, heeft er natuurlijk de grootste inbreng in gehad, maar ik geloof toch niet, dat het hier een strikt persoonlijke benadering betreft. Gelukkig zijn de geplande zaken ook gebeurd, wat absoluut geen vanzelfsprekendheid is, maar verder waren het voor meer dan driekwart ongeplande overbodigheden.

 Natuurlijk uitgebreid koffiegedronken ipv snel ff de gewenste onderdelen gescoord en retour. Maar soit, dat is nog te vergeven. Vervolgens een mislukt ommetje om sneller thuis te zijn, waar we dank snel reageren niet met vier wielen plompverloren in de asdiepe modder strandde. En als laatste een bezoekje aan iemand ("Het is maar een paar kilometer om.") wat blijkbaar al tientallen keren beloofd is en persé nu uitgevoerd moest worden. Wat dan gebeurd is voorspelbaar. Huis, en in dit geval huizen bekijken, zitten, drinken, eten op een verkeerd moment en niet zo zuinig ook, koffie en een "Laat die honden maar wachten"- bier. Een tweede fles resoluut afgewezen. Inmiddels waren 2,5 uur extra verspild.

Aardig, erg aardig mensen, een mooie plek, zelfs gezellig, al verstond ik er weer bijna niks van, maar niet wat de bedoeling was. Die bedoeling verschuift dan maar naar morgen .... als er dan niet weer wat tussen gefrummeld wordt.

Nattigheid

 Een voorheen vrijwel lege septic tank, die na dik 48 uur plenzen voor driekwart vol staat met water, doet me de wenkbrauwen fronzen. Als je dan ook nog water ziet komen uit een afvoer- cq aanvoerpijp, die nog geen enkele werkende aansluiting heeft, dan gaat het met dat fronzen van de wenkbrauwen alleen niet meer lukken. Hier klopt iets niet!

Ok, die betonnen deksels sluiten vast niet fatsoenlijk en er zal het nodige water gewoon naar binnen zijn gesijpelt, maar anderhalve kuub op minder dan 3/4 vierkante meter? Dat is terug gerekend naar een vierkante meter de aanvoer van ongeveer 2500 à 3000 mm. Dat zal iets van ruim 2x de normale jaarlijkse neerslag hoeveelheid zijn. Hier moet meer fout zijn. Òf de septictank is (nog steeds) zo lek als een mandje, wat ik enigszins betwijfel, òf er is ergens een waterstroom onder de opstaande rand door gedrongen, maar dan had ik dat eigenlijk direct moeten zien, òf de PVC-buis, die als aanvoer vanaf de keuken functioneert, is het lekke mandje met zijn rubberverbindingen iedere 2 meter.

 Moet ik blij zijn, dat mankementen worden ontdekt, voordat de boel daadwerkelijk in gebruik wordt genomen?? Eigenlijk wel, maar toch .... Ik voorzie ongepland graafwerk, misschien of waarschijnlijk zelf een vervanging van een (groot) deel van het splinternieuwe rioleringssysteem. Geen vrolijk stemmende gedachte zo vroeg in de ochtend.

Dorps

 Wat kan een mens slapen. Soms, tenminste. Bijna het klokje rond zonder serieuze tijden wakker gelegen te hebben. Het geeft de burger moed en maakt me direct een beetje hopeloos. Dat eerder mijn nest uitkomen, zie ik er op deze manier niet zo snel van komen.

 Het regent trouwens niet, dat is mooi meegenomen. Je zou toch denken, dat de mensen dan een beetje blij zijn, maar er wordt steen en been geklaagd over het ontbreken van de zon. Doe het de mens eens een keer goed. Durf te wedden, als ergens volgende week de zon weer terug is in z'n rol van "genadenloos brandende koperen ploert", het geklaag er niet minder om zal zijn.

 Klagen en roddelen de twee belangrijkste elementen van het leven in een dorp, dat is me nu al duidelijk. Niet altijd een samenbindende of versterkende factor, maar ze kunnen volgens mij makkelijker zonder hun dagelijks brood dan het wel en wee moeten missen van anderen om daar hun eigen vet aan toe te kunnen voegen.

 Nog een halve kop koffie en ik kan weer tegen het dorpse bestaan op. De meute voederen en zien, dat ik aan de slag ga met het laten functioneren van de watervoorziening op wat voorlopig nog ' de toekomstige plek' zal blijven. 'Water', 'Elektra' en 'Sanitair' heten de laatste stappen op weg naar de definitieve inrichting van het al bijna oude nieuwe leven.

453

 Geboren ben ik op 160 m. Via de 0 m van Utrecht ben ik dan op 330 m in Frankrijk terecht gekomen. En sindskort vertoef in op 453 m in Coves. Behalve de dip van Utrecht, kun je dus eigenlijk stellen, dat mijn hele leven bergop is gegaan. Laat het besef tot me komen!!

Geknutsel

 Een vermoeiende dag nadert zijn eind. Je kunt je beter storen aan anderen, dan druk zijn met jezelf. Misschien is dat wel de belangrijkste reden, waarom zoveel mensen leiding willen geven. Dat is namelijk per definitie aan anderen. Dat de meesten daarin weer op hun bek gaan, omdat ze in de knoop zitten of raken met zichzelf, lijkt me dan vrij evident.

 Ik pruts nog lekker even verder aan mezelf. Dit gaat natuurlijk wel lukken, zoals alles iedere keer weer meer of minder lukt. Het wordt een beetje een traditie, dat iedere ter zake doende switch in mijn bestaan uitgerold wordt volgens een vast, bijna ceremonieël patroon. Eigenlijk moet ik constateren, dat ik het niet anders zou willen, hoe hard ik ook iedere keer het tegendeel van de daken schreeuw.

 Laat ik er voor de afwisseling een keer iets leuks van proberen te maken. Wie weet bevalt het en verdient het vanzelf navolging .... Bijna een champagne-moment, maar ik ga er geen 7 kilometer meer voor rijden. Morgen, mañana, maine ... zien we verder.

Doorstromen

 Het plenst nog steeds. De 48 uur moeten we langzaam gehad hebben. Hier in de directe omgeving zie ik geen serieuze problemen, maar het kan bijna niet anders, dan dat die er ergens elders wel zijn. Dit soort hoeveelheden water in vlaktes ingeklemd tussen bergruggen kan niet anders dan problemen geven. Is het niet hier, dan verder stroomafwaarts. Gelukkig gaat het in de loop van de avond minderen qua neerslag. Net weer met dakpannen zitten klooien. Het is niet het werk, waar mijn operatiewonden op zitten te wachten. Maar ja, water kun je ook niet zomaar de vrije baan naar binnen laten. Wederom geen saai bestaan dus. Waar klaag ik over? Precies. Het is de versaaiing, waar ik op zit te wachten.

Eigenheid

 Klagen over anderen is één van de makkelijkste dingen, die er bestaan. Eerst misschien maar eens zien, dat ik mogelijkheden en moeilijkheden helder krijg in mijn eigen hoofd. Noodzakelijk is alles zolang de boel niet af is. Belangrijk is iets van een volgorde. Aanpakken wat ik wil van de dingen die kunnen. Geen ge-moet, dat is moeilijker dan je zo op het eerste gezicht zou denken.

 Eerlijk gezegd zou ik momenteel heel stiekum helemaal niet bezig willen zijn met het bouwen. Het 'waarom' is niet makkelijk uit te leggen, daarvoor wel eenvoudig te verklaren. Ook zonder 'moeten' valt niet alles vanzelfsprekend op de gewenste plek. De combi 'Willen' en 'Kunnen' geeft meer dan voldoende conflictstof. Het is een beetje de reactie van een klein kind, maar helaas wil ik niet wat kan en kan niet wat ik wil. Daar zal ik een betreedbare middenweg in moeten vinden. Het heeft wel wat weg van het Grieks-Europese crisesberaad. De helder uitgekauwde mogelijkheden en onwil deze domweg te accepteren.

 Het is nou eenmaal zo, dat het niet gelopen is, zoals de bedoeling en eigenlijk ook de meest voor de hand liggende mogelijkheid was. Dat vraagt aanpassingen, zeg maar omschakelen ..... ik denk, dat ik dan genoeg gezegd heb.

Waterig

 Het water in de put op de binnenplaats is troebel en staat iets van een meter hoger dan een paar dagen geleden. Overal guts het water uit de dakgoten de straat op en verdwijnt vroeger of later in de betonnen greppels, die bijna overal aan weerszijde van de weg liggen. Was de grond in de tuin eerst beton, zal de plek nu vast meer weg hebben van een modderbad. Ik ben maar niet gaan kijken. Zie wel weer in een paar dagen, als de boel ongetwijfeld beter beloopbaar zal zijn.

 De honden balen overduidelijk en ik doe met ze mee. Dit is nou niet het weer om ondanks alle beperkingen te proberen om toch wat te doen. Binnenshuis is het binnen de kortste keren een natte kliederzooi op de vloeren met al die in en uitlopende viervoeters en doe ik de deur niet open, krabt het jonge grut de verflaag definitief van de deur af. En buitenshuis heb ik niks te zoeken, behalve misschien een kroeg met een fatsoenlijk werkende wifi.

 Ach, laat ook maar. Straks ga ik nog een complot zoeken achter de niet aflatende regelmaat, waarmee uit de raarste hoeken de stokken tussen mijn spaken worden gestoken. Eerst de boel maar netjes op een rijtje en de rails zetten. Weer een keertje. Ongewenst regenachtige omstandigheden vormen geen belemmering in deze. Mag hopen, dat het voor de (voor-)laatste keer is, al vrees ik erger met het lokale talent voor organisatie en de ontbrekende behoefte aan een heldere en waarnodig voorspelbare structuur cq planning.

Uitzonderlijk

 Kort na onze aankomst in Frankrijk denderde een storm over het deel van de Limousin, waar we neergestreken waren. 'Uitzonderlijk', komt eens in de 20 jaar voor, werd gezegd. Zit ik net goed en wel van de voortreffelijke Roemeense zomers (minimaal 2 maanden volop zon....) te genieten, plenst het ineens meer dan 36 uur volcontinu. 'Nee, niet normaal' .... nee, natuurlijk niet. Dat is de laatste 20-30 jaar niet meer voorgekomen en zeker niet in de zomerperiode. Ik voel nattigheid......

Geleegd

 De wolk is leeg en ik ook. Een volle dag achter mijn kiezen ondanks of misschien net dankzij het pleurisweer. Een hele dag regen is niet, waar je in de zomer op zit te wachten, ook niet als je bezigheden zich beperken tot het betasten van een toetsenbord. De gang tussen mij en mijn honden is een paar honderd meter lang en helaas niet voorzien van een dak. Nu heb ik vandaag net uitgelegd, dat daken zo hun nadelen hebben, maar soms kunnen ze erg prettig zijn, zeker als ze hun functie na behoren uitoefenen. Iets wat bij complete afwezigheid een beetje moeilijk is.

 Laten we hopen dat na Evernote en mijn persoontje morgen ook de metereologische wolken hun bodem hebben bereikt en de dag het bezig zijn buiten minder afstotend en omslachtig maakt. Vier honden aan de lijn, waarvan twee het nog niet gewend zijn, en een parapluie is meer dan een uitdaging te noemen. Het is het soort onmogelijkheid, dat je je pas realiseert, als je het probeert.

Goedgelovig?

 (26/05/2015) Wanhopig mag ik mezelf wel een beetje noemen. Het huis voor dikke 80% af, een trouwerij op stapel hebben staan en moeten constateren, dat de rest van wat aan direct en vrij beschikbare middelen nog aanwezig is, niet voldoende is om de boel netjes en fatsoenlijk in alle betekenissen van het woord af te ronden. Ik mag dan eindelijk voor het eerst sinds twee jaar renoveren op iets van een eigen plek zitten, maar daar bungelt direct iets dreigends aan een zijden draadje boven. Timing en mn de controle van de beschikbaarheid van de fondsen had beter gemoeten. Maar wie had deze hopeloos uitgerekte aanloop naar het compromis de vente kunnen bedenken?? Ik ben toch bepaald niet overhaast te werk gegaan. Normaal gesproken was ik eerder te laat met het verkassen geweest dan te vroeg. En echt gesnapt wordt de situatie ook niet, ondanks de uitleg, die ik mensen heb gegeven. De een blijft vrolijk geld uitgeven en de aannemer vroeg weer om geld vandaag. Geld waar hij niet voor gewerkt kan hebben sinds de betaling een week of twee geleden. Waar moet ik dat geld vandaan halen? Van mijn rug?? Daar heeft het nooit gegroeid en nu ook niet.

 Zien waar de valbijl van de werkelijkheid defitief zijn snijvlak in de wortels van de mogelijkheden zet. Direct na de trouwerij, bij de cardio-trip naar Frankrijk, de verzekeringen die in juli betaald moeten worden of bij de tax foncière, maar dan zitten we al in oktober?? Ergens gaat het gewoon ophouden ongeacht of de verkoop nou doorgaat of niet. Die verkoop bepaalt enkel of de pot weer zonder kosten gevuld raakt of ten koste van niet-noodzakelijke en ongeplande verliezen.

 Je moet er niet aandenken, staat er niet bij stil en toch gebeurd het. Zie ook het onmogelijke gedrag van iemand als de kleermaker. Had ik moeten zien dat het een charlataan is? Eentje met een officiële winkel?? Hoevaak kan iemand zich als middenstander zo'n gedrag permitteren?? Nooit toch? Maar betekent dat, dat het nog goed komt?? Dat denk ik bij de verkoop al 7 maanden en bij de kleermaker 2. Ben ik zo'n sul geworden of lopen de pechlijnen toevallig convergerend?

 Voor alles en iedereen gezorgd en mijn eigen deel "bleibt auf der Strecke". Beetje wrang met Kafkaïaanse smaaknuances.

Dringen

 (10/05/2015) Weer teveel zaken die maken, dat het schrijven erbij inschiet. En dat gaat nog wel ff zo door. Morgen ziekenhuis in Targu Mûres, aansluitend de treinrit voor José boeken, vervolgens naar Boekarest in een nachtelijke rit. Ondertussen pogend om greep te krijgen op de laatste losse eindjes voor de trouwerij, bezig met het huis en me twee pups op de hals gehaald. Gek genoeg is het niet gekmakend.

Feest(?)

 Realiseer me dat het alweer 21 juni is geweest. In Frankrijk de dag voor het "Fête de la musique". Ik heb het net gemist. De zomer is kortom over z'n hoogtepunt heen. De dagen worden weer korter, de warme chocomel lonkt. Gelukkig alles op gepaste afstand. Eerst nog graag een voortzetting van de zomerervaring van het hier heersende landklimaat of iets dat daar naar neigt. Voor de winterse temperaturen ben ik nog niet klaar. Niet mentaal en ook qua huisvesting niet.

 Vreemd trouwens dat die langste dag een eind voor het feitelijke hoogtepunt van de zomerbeleving ligt. De temperaturen zijn al over de dertig geweest, maar zomer is het toch in juli en augustus. Niet dan?

 Het zomerseizoen zal dit jaar te kort zijn om het ten volle tot me door te laten dringen. Het zijn teveel zaken in de voorbereidende sfeer, waar ik me mee moet bezighouden. Weet zelfs niet of dat volgend jaar allemaal gerealiseerd zal zijn. Zo'n nieuwe plek op de gewenste poten zetten, kost veel tijd. Ik geef het nog twee jaar en dan denk ik, dat ik de noodzakelijke aanpassingen op elk denkbaar vlak zijn doorgevoerd. Daarna komen de niet-noodzakelijkheden. Bezig blijf je tenslotte altijd.

Vooruitzicht

 (27/04/2015) Coves als horizont. Gaat dat lukken? Moet wel en zal wel. De vraag is meer welke vorm het geheel gaat krijgen. Niet alleen de al benoemde routines, ook de omgang met de mensen, het verlangen er terug te keren als ik elders ben geweest, een plek geven aan het schrijven, terug aan de slag met het internet en mijn websites, de afronding van het huis naar een thuis, de realisatie van de tuin ..... misschien zelfs een rol in de dorpsgemeenschap.

Misgedacht

 (19/04/2015) Via een omweg terug gereden van Cluj naar Coves. De bedachte route was veel uitgebreider bedoeld geweest. Iedere keer weer die neiging om uithoeken op te zoeken, als we om de een of andere reden onderweg zijn. De bedoeling was geweest om eerst een 100'tal kilometers in noordoostelijke richting naar een of andere specifieke plek te gaan en dan pas retour zuiden richting Agnita. Ik zag de bui al hangen. Onbekend terrein, druk verkeer, weinig goede en te smalle wegen en ongetwijfeld een veel te optimistische inschatting van de tijd, die het zou gaan kosten. Zelfs nu is het vijf uur geworden, waar half drie makkelijk had gekund en dit ommetje was stukken overzichtelijker.

 Maar terug dus. Ik blij. Honden blij. En natuurlijk weer een probleem.

 Op het moment dat ik terug kwam van de honden, was het duidelijk, dat ik al ingepland was om een handje te helpen. Nou nee, dus. Ik heb geen ervaring in dit soort zaken, daar niet de kleding voor aan noch zin om kleren daarvoor te gaan gebruiken én als ik straks onder de stront zit, kan ik me nieteens douchen, omdat iedereen in de keuken zit om zijn of haar vet aan de situatie toe te voegen. Bovendien .... Niet weer dat automatisch teruggrijpen op mij. Ik maak geen deel uit van dit huishouden en wens dat ook niet te worden.

 Helaas wordt dat alleen duidelijk, als ik stug mijn poot stijf houd. Iedere toeschietelijkheid, hoe uitzonderlijk ook, bevestigt alleen het idee, dat ik inzetbaar ben én dat ben ik niet!! Hout halen, te zware pannen met varkensvoer verplaatsen, mais van zolder halen, kleine reparaties links en rechts en nu weer bevallingsbijstand bij Rezi de koe. Enerzijds vervelend, dat ik zo op mijn strepen moet gaan staan, anderzijds is de ramp niet te overzien, als ik straks verondersteld word automatisch mee te werken, als er hier iets gedaan moet worden. Maar ff een bier gaan drinken.

Daken

 Als er in Frankrijk een bottleneck was, die we ons niet voldoende gerealiseerd hadden, toen we eraan begonnen, dan is dat het aantal vierkante meters dak geweest, die we na de aankoop ons eigen konden noemen. Prachtig al die oude huizen en dito daken, minder was het noodzakelijke onderhoud. Buitensporig veel, dank achterwege gebleven of slecht uitgevoerd onderhoud van vorige eigenaren. Een probleem, dat we slechts deels hebben weten op te lossen, maar dan wel goed. De nieuwe eigenaren doen zichzelf een plezier als ze het afgedongen bedrag vanwege de bouwkundige staat van de daken ook werkelijk aan het herstel en verbetering van die bedekking besteden. Maar dat terzijde.

 Al die vierkante meter dak minder geeft echter geen garantie voor het ontbreken van lekkages. In de nieuwe tent heeft de achterwege gebleven afwerking rondom de schoorstenen voor onnodige problemen gezorgd. Ergerlijker is het oude dak van het ouderlijke huis, waar ik nog menig week zal slapen. Ik heb daar al de nodige reparaties  uitgevoerd en kon vanochtend weer de zolder op. Noodzakelijk maar het voelt als energieverspilling. Het is niet van mij, zal dat ook nooit worden. Sterker nog, na de dood van het oud mensje, dat hier verzorgd wordt, vrees ik een ouderwetse famliestrijd. Een huis èn grond 50/50 bezitten en beheren door twee compleet verschillende nakomelingen, is vragen om problemen. Op zich geen bijzonder huis maar een aardige plek .... indien compleet in eigen beheer.

Ruimen

 Vandaag verder met wat gisteren slechts gedeeltelijk is gelukt. De cloud was werkelijk overladen. Niet qua opslagcaciteit maar qua verwerkingstijd. Eén avond terugbladeren in je meest recente geschiedenis is te doen. Twee dagen zoiets komt me teveel in de buurt van werken. Maar, zoals meestal in dergelijke situaties zijn de keuzemogelijkheden beperkt. Dank het niet-bestaan van kaboutertjes, blijft wat gedaan moet worden op je eigen bord liggen. Wil je geen onverteerbare berg voor je neus zien ontstaan, heb je weinig andere keuze dan doorbijten. Werk aan de winkel, dus. Het zij zo.

Zaagwerk

 (20/03/2015, 16:38) … bijna anderhalf uur geleden heeft de notaris het laatste houvast onder het geloof in een goede afwikkeling van de verkoop weggeslagen. Nog met een klein “maar-tje”, maar dat heeft minder consistentie dan een weke versie van de laatste strohalm. Na het telefoongesprek dapper verder gegaan met wat gedaan moet worden. Dat ging met de vaart van een aftandse 2CV op de flanken van maakt niet uit welke bergpas. Langzamer, twijfelachtig, nog langzamer en de onvermijdelijke opgave. Op deze manier is werken onmogelijk.

 Is dit de al jaren aangevoelde grote tegenslag? Die overtuiging, die maar steeds tegen me aan bleef hameren met de waarschuwing, dat er nog iets goed mis zou gaan? Stormschade, lekkages, zelfs de dood in overweging genomen. Iets in de herhaling, dat was de boodschap. Maar wat? Gaat het nu dan de tweede afgeketste verkoop worden?? Hoe ga ik me daar doorheen slaan? Het idee alleen al is dusdanig killing, dat ik eigenlijk het liefst ter plekke dood neer zou vallen. Heeft weer zo zijn nadelen voor mensen, die daar nu absoluut niet op zitten te wachten, maar om nog weer een keer helemaal terug naar "Af" te gaan en ergens aan te beginnen, waarbij je geen zicht hebt op het einde noch op de aard van de afloop .... Kan ik dit nog een keer aan??

 En dat terwijl het goede gevoel net de overhand kreeg. Aarzelend, maar toch. Knock-out, al wil de realiteit ervan nog niet doordringen. Inwendig laait het vuur op. Vooralsnog controleerbaar, maar alles wijst richting die ene allesvernietigende explosie. Weg gewenste toekomst, weg rust, weg met wat bereikt leek te zijn.

Archiveren

 Eindelijk tijd om mijn externe geheugen bij te werken. De tijd is er natuurlijk eerder ook geweest, maar nu neem ik 'm. Mijn wolk hangt voor mijn gevoel en beetje door. Iets van 350 aantekeningen over een periode van 5 maanden, in allerlei lengtes. Soms slechts een zin, meestal iets van een alinea en af en toe bijna een verhaal.

 Kan ik (weer) zien hoe groot het verschil is, tussen wat ik in mijn hoofd heb gehouden en hoe het op het moment zelf was. Zullen veel verhuis- en feestvoorbereidingen bij zitten, vergeten dips en natuurlijk de nodige ergernissen. Het is aan de kant geschoven bagage, die nu z'n definitieve plek krijgt toegewezen. Een hoop knip- en plakwerk, spellingcorrecties met hier en daar een aanvulling en heel soms een enkeltje richting prullenbak. Dat gaat zeker de middag kosten. Zo hou je jezelf van de straat.

Verwikkelingen

 Niet met de badkamer aan de slag kunnen, maar wel de douche repareren op de plek, waar je eigenlijk niet wilt zijn. Mijn leven is een raar zooitje momenteel. Had allemaal niet gehoeven, als de boel op een wat normalere manier over de bühne was gegaan. Ergerlijk, maar verder weinig aan te doen. Gaat hooguit nog ergerlijker worden. De dingen grijpen steeds meer in elkaar. Het ene kan pas als het andere is gebeurd en zo is met een paar simpele tussenstappen inmiddels meer van de verkoop in Frankrijk afhankelijk geworden dan nodig was geweest en mij lief is. Verzekeringen. Overschrijvingen. Inschrijvingen. Het maakt niet uit. Goed dus, dat het hele gedoe sinds gisteren in één pennestreek iets overzichtelijks heeft gekregen.

Schakelschema's

 Daar gaan we weer met wat nou niet mijn sterkste kant is: schakelen. Net voor het Frankrijktripje had ik de omslag zo goed als te pakken. Nu ben ik weer terug bij "Af". Ik heb al wat soorten"Af" gehad, zo door de laatste jaren heen. De "Af's", waarbij de nieuwe oude ronde zich kon verheugen op mijn intense afkeer, zijn gelukkig passé. De start nu kent 'gewoon' wat praktische problemen, maar absouut geen bergen of beren.

 Een dikke week geleden kon ik me soepeler bewegen en bovendien in alle gewenste richtingen zonder rekening te hoeven houden met het soort krachtsinspanning, dat ik wenste te verrichten. Dat is ff anders en blijft nog minstens drie weken zo. Dan mag weer alles. De vraag is alleen of het dan ook weer kan .... De eerste keer heeft het meerdere jaren geduurd, voordat ik weer alle gewenste handelingen en bewegingen kon verrichten zonder tegen een ongewenste belemmering aan te knallen. Mag hopen dat het herstel deze keer vlotter verloopt. Het feit, dat het nu rechts is, waar in de spieren is gesneden, zal het er niet makkelijker maken. De andere kant kon je nog weleens links laten liggen. Met rechts zal dat voor niet-linkshandige minder voor de hand liggend zijn.

 Dus behalve het verschuiven van de aandacht en organisatie qua leven van het ene huis naar het andere, ook de concrete verplaatsing van het leven van de ene plek naar de andere aanpakken, al zal dat laatste een paar tandjes langzamer kunnen, dan ik zou willen. Maar goed alles gaat tot op heden trager dan in alle terughoudendheid gepland was. Zou raar zijn als de boel nou ineens van een leien dak zou glijden.

Bezinken

 Nu een paar tandjes terugschakelen. Vandaag teveel met mijn armen gedaan. Zelfs zonder na te denken boven mijn hoofd bezig geweest. Dat wat me uitdrukkelijk verteld is nièt te doen. Mag hopen dat het operatieresultaat nu niet direct omzeep is geholpen, maar wat oplettender bezig zijn met bewegen is geen gek idee.

 Mijn lichaam jeukt aan alle kanten. Of ik ben vannacht lek geprikt op de meest rare plekken of er komt al ontspannend een hoop ellende naar buiten.

 Ik zit op het terras van de oudste kroeg van het dorp en aanschouw het gesleep met hooi (het weer gaat veranderen), de bier (?) drinkende mannen en het einde van de meer normale werkdag voor hen, die ergens een betaalde baan hebben. De menselijke maat, het geploeter, de moeite die men moet doen maar ook bereid is te doen. De ruimte voor het kleine geluk, de passerende voldoening èn de volle teugen, waarmee die kleine momenten in gezamelijkheid worden genoten.

Generale

 Acht maanden, bijna precies acht maanden na de mondelinge overeenkomst is het dan vanmiddag om 16:00 gebeurd, de ondertekening van het verkoopcontract van LpM door de kopende partij. Eindelijk!!! Dat het tijd zou worden was al maanden geleden het geval. Het is ook meer een kwestie van opluchting, dat het niet 'niet gebeurd' dan dat het nog iets met een verkoopbesef te maken heeft. De vreugde over het feit, dat ik niet terug hoef naar Frankrijk, dat ik niet helemaal terug moet schakelen naar iets, wat ik voor mijn gevoel al mijlenver achter me heb gelaten, dat ik -weliswaar na een lange pas op de plaats- door kan gaan, waarmee ik al lang en breed begonnen ben.

 Ik wil nu in alle rust het idee proeven, waar ik al die maanden, zeg maar jaren naartoe heb gewerkt. Waar ik veren voor heb gelaten en niet zo weinig ook. Waar ik voor gehoopt en gevreesd heb. Een toekomst, die ik helder had en desondanks meer dan eens zwart zag. Eindelijk staat er een eerste handtekening. Het is nog steeds geen gelopen race, maar zonder die handtekeningen was er helemaal niks te racen geweest.

(On-)werkelijk?

 Zou het? Zou het werkelijk? Moet cq mag ik het geloven? Gaat gebeuren wat inmiddels al ruim meer dan een half jaar suddert en pruttelt? Acht maanden na dato eindelijk de concretisering van een mondelinge overeenkomst?? De boel had qua procedure inmiddels al tweemaal van eigenaar gewisseld kunnen zijn!

 Maar ok, als ik de laatste berichten mag geloven, dan kan ik de champagne koud leggen. Voor een "Het zou tijd worden!" is het ruimschoots te laat. Dat stadium waren we maanden geleden al gepasseerd. Wat ik wel kan of moet zeggen zou ik niet weten. Het is inmiddels letterlijk en figuurlijk zo'n ver van mijn bed show geworden, dat het bijna aanvoelt als geschiedenis en geschiedenis geniet nou niet mijn warme interesse. Het is de realisatie van iets, dat in feite al tijden een feit is. Het is nadruppelen van de werkelijkheid. Bestaat er zoiets als smartegeld vanwege de aangedane wachttijd en bijbehorend heen-en weergeslinger tussen hoop en vrees?? Eèn fles champagne gaat dat niet wegspoelen. Bovendien zijn we er nog niet. We hebben nog minstens 3 maanden te gaan.

Transartsig

 Ziekenhuis. De lokale versie. Voor het eind van de middag weet heel Agnita, Coveș en Pelișor dat ik er geweest ben. Het waarom zullen ze moeten raden, dat is voor mij geen wachtkameronderwerp. Dat staat garant voor vele uren invulling en speculatie, tenzij de behandelende assistent er geen gat in ziet om de informatie aan derden te verstrekken 'du moment' er naar gevraagd wordt. En die vraag zal zeker gesteld worden.

 De operatiewonden laten verzorgen, dus. Verpleging aan huis bestaat schijnbaar niet. Via-via kan vanalles geregeld worden, maar daar was ik ff niet in geïnteresseerd. Als het niet anders kan, doe ik het zelf wel, maar ik wil weten wat de formele cq officiële weg is. Niet zozeer voor de verwisseling van de wondpleisters, maar meer voor de verwijdering van de hechtingen straks.  Ziekenhuis dus ..... Afdeling chirurgie. Wachten, dus, ook hier.

  Geholpen door een voormalige dierenarts, tegenwoordig assistent in het ziekenhuis maar nog bijklussend als veterinair. Allround ... zeg maar. Een gemiddeld huishouden in de dorpen telt tenslotte meer beesten dan mensen. Woensdag gewoon aan huis. Het kan dus wel.

Vertrouwen

 Weer zo'n moment waarop alles in feite hetzelfde is en toch anders. Eindelijk (weer) een plek met 'thuis'-pretentie. Geen gependel meer tussen wat het nooit geworden is en wat het in de toekomst moet gaan zijn. Er is weer een verlangen om terug te willen. Geen normale emotie in mijn leven, zoals al eerder geconstateerd.

 Op de luchthaven voelde ik ongeduld ipv een zekere gelatenheid bij het wachten. In de lucht was ik wonderwel ontspannen en bezig met wat gedaan moet gaan worden ipv bezig met mijn normale achterdocht mbt de aerodynamica. In Cluj de rust voor een kop koffie. Zelfs het vooruitzicht van de confrontatie met drie uur misplaatste jeugdige onbezonnenheid achter het stuur joeg me niet de welbekende stuipen op het lijf. Het 'Het is goed!' en 'Het komt goed!' overheersen. Dat gaat wel wennen maar voorlopig eerst maar ff van genieten.

Respect(loos)

 Zit ik weer. Beauvais. Het is wachten op het Wizzair vliegtuig uit Cluj. De controle verliep vlotjes. De overduidelijk door mijn T-shirt zichtbare wondbedekkingen en de stok voor moeders maakten van het fouilleren een lachertje. Bij de koffer hielp het echter weinig. Weer een keer het vriendelijke verzoek of ze in de koffer mochten kijken. Weer de schaar voor het bijhouden van mijn baardgroei, die ik standaard vergeet thuis te laten??  Nee, ditmaal was het een kleine versie van een duvelfles dat hun aandacht trok. Een versie van 18cc, vond ik wel aardig en mocht ik gisteravond meenemen, na het leeggedronken te hebben!! Leeg, dus, maar terroristisch onverantwoord .... bijna zielig maar vooral toch jammer.

 Te vroeg door de controle trouwens, de koffietent voorbij het terroristische gemierenneuk was helaas nog dicht. Prachtig om te zien hoe de mensen overal op mijn stok reageren. Men staat op, laat me voorgaan, reikt me dingen aan, die ik door onhandigheid niet direct weet te pakken, etc. De pretentie van een gebrek wordt voetstoots geaccepteerd. Zelfs in het vliegtuig was de stok voldoende geweest voor de speciale plekken voorin. Dat ik die zoals altijd betaal heb, was  deze keer niet nodig geweest. Een stok 'opent deuren'.

Desolaat

 In Beauvais aangekomen. Hotel in het centrum ipv aan de rand van de stad. Auto of trein noopt tot andere keuzes. Een centrum waar rondom het centrale plein voor het stadhuis geen ene, sorry, bijna geen ene fuck valt te beleven. Toch is het niet het kleinste dorpje.

 Normaal zit ik op dit tijdstip in een van de industrieterreinrestaurants in de direct omgeving van het hotel aan de stadsrand. Had keuze uit een filiaal van een Italiaanse keten, een rundvleesketen, een Franse keten of een Mosselketen. Vier restaurants, die nu gegarandeerd redelijk bezet zullen zijn en dat is maar een klein industrieterreintje. In een andere windrichting ligt een veelvoud aan winkels, andere bedrijven èn filialen van (deels) andere restaurantketens.

 Het heeft eigenlijk allemaal niet mijn interesse op dit ogenblik. Ik heb een plek gevonden waar de tap nog niet gesloten is en na een volgend biertje duik ik het bed in van het simpele maar sympathiek ogende hotel. Ik wil nu maar één ding: terug!

Gevoel

 De laatste medicijnen gescoord en nog drie uur te gaan voordat de spoorwegen me een lift naar Parijs geven. Ik heb me getrakteerd op een ritje eerste klas. Vreemd genoeg goedkoper dan de 2e klas rit een paar dagen geleden in omgekeerde richting. Wat wordt het? De stad of de stationsrestauratie? Wat te denken van beiden?

 Daar loop je dan in een stad, die 15 jaar 'de grote wereld' voor je is geweest. Waar ik gemiddeld genomen eenmaal per week zal zijn geweest. De ene keer met meer enthousiasme en voldoening dan de andere keer. Het alternatief als het platteland me de neus uit kwam of LpM me de strot uit hing, wat de laatste jaren toch vaker is voorgekomen. Een paar uurtjes waren vaak al voldoende om er weer tegen te kunnen of het evenwicht qua afkeer te laten omslaan. Nu niks van dat alles. Wat ik wil is simpel: weg!

 Of ik al van een 'thuisgevoel' kan spreken, weet ik niet. Het heeft er wel wat van weg. Behalve dat het me wat te vroeg lijkt om met zulke gewichtige termen te strooien, heb ik niet genoeg ervaring met een dergelijk gevoel om het met zekerheid te kunnen duiden. Wat ik weet is, dat ik terug wil naar waar ik sindskort woon. Verder ken ik iets dergelijks eigenlijk alleen van een paar vakantieplekken en een heel kort moment ergens in de eerste jaren van het Franse avontuur. Ik ken meer de afkeer van terug te moeten dan de voldoening van (eindelijk) terug te kunnen.

Rustpunt

 Een heerlijk rustige dag op een prachtige plek in een mooie omgeving waar voor mij geen 'moeten' bestaat .... een waar genot. Computerspelletje, schrijven oa op de blog, siësta, beetje door de tuin wandelen, een verzorgde maaltijd ..... Zo is het ook in Roemenië de bedoeling met iets meer tuinactiviteit, een muziekje op z'n tijd en dat eten wil ik dan graag zelf koken, al was niks af te dingen op het gebodene, integendeel.

 Een plek waar mensen werken, maar ook het genieten niet vergeten. Ik heb Yoland nooit van de mogelijkheid weten te overtuigen. Geen geduld, geen geloof, waarschijnlijk geeneens interesse. Eén van die nog steeds irriterende draadjes, die nooit meer een fatsoenlijk en afdoende antwoord zullen krijgen. Waarom was alles in de voorbereiding helder en in overeenstemming en veranderde het zonder serieuze vorm van overleg tijdens de uitvoering??? Vragen, vragen, onbeantwoorde vragen, die ook nooit meer een antwoord zullen krijgen anders dan de speculaties, die meestal op het verleden worden losgelaten.

 De Limousin blijft niet alleen een bijzonder stuk Frankrijk vanwege de natuur, de rust en en de ruimte, maar zal ook ondanks de mindere laatste jaren een bijzonder waarde voor mij persoonlijk blijven houden. Na Utrecht wordt het de tweede leefplek, waar ik vanwege de goede ervaringen in het verleden hoop, dat de toekomst nog het een en ander aan moois te bieden zal hebben. Terugkomen ga ik hier zeker, al zal het niet jaarlijks zijn.

Fantasiesteek

 Het was een van de eventuele extra's ter opvulling van mogelijk loze ruimte, toen de onvoorziene Limousintrip zich in mijn programma propte. En ook eentje, die ik niet van allerlei andere factoren afhankelijk wilde laten zijn. Aanwezigheid in combinatie met tijd zou een gegarandeerd bezoekje betekenen. Ik had me al ongedateerd aangekondigd en een beetje geschilderd, wat ik dacht te doen als de afhandeling niet tot een bevredigend resultaat zou leiden.

 Hier is natuurlijk sprake van mijn niet-geleverde trouwkostuum. De eerste activiteit na de lunch. Niet alleen, maar zonder geüniformeerd blauw stapte ik de winkel binnen. Het enthousiasme van de begroeting was minder dan ik gewend was en hij hield het op "Bonjour monsieur" en liet mijn voornaam achterweg.

 In de tijd dat hij helemaal van achter uit de winkel moest komen en wij van de andere kant, moet zijn brein koortsachtig gezocht hebben naar acceptabele verklaringen, zeg gerust soepele smoezen. Geloven deed ik hem al niet meer en dat werd er vanmiddag ook niet beter op.

 Het pak was -zoals afgesproken- opgestuurd, maar hij had het beschadigd teruggekregen. Een snee in  de mouw. En dit overkomt natuurlijk alleen de mensen, die het het minst verdienden. De spraakwaterval ging aan een stuk door. Wat gebeurd was, had hem diep getroffen. Hij voelde met me mee en had zich erg beroerd gevoeld dat mij dit was overkomen. Bla, blaaaaa, blaaaaaaaaaat.

 Geen kostuum (in het atelier), geen cheque want de eigenaresse (hij is dus blijkbaar loonslaaf????) was sinds gisteren ziek, geen stof meer om de snee te repareren maar dat wilde hij graag navragen bij de producent, tussen de smoezen door een niet aflatende riedel van verontschuldigingen, geen papieren van de verzending, etc.

 Wat de goeie man zich bij dit alles bedacht heeft, mag Joost weten. Ik ben echter niet weg en kom nooit meer terug en bovendien neemt Inez vanaf nu mijn honneurs waar. Hij zal dus iets van zijn bijeen gefantaseerde verhaal hard moeten maken, al is het maar de cheque voor de teruggave van het voorschot.

Geprakt

 Duf, moe en dichtgenaaid. Hoe moet een jurk zich voelen als ze na al die strekkende meters zigzag eindelijk om een lijf mag hangen? Het geeft een andere kijk op kleding, die ik vaak futloos en onbetrokken om menselijk lijven gedrapeerd zie zitten. Kekke jurken zijn een zeldzaamheid, om van de kostuumversie maar de zwijgen. Over 'kostuum' gesproken ..... Nee, nu niet, niet hier, straks op een eigen plek.

 Ik bedoel, zo aardappelzakkerig voel ik me dus. Anderhalve mud inhoud bij elkaar gehouden door een riedel hechtingen.

 De middag door de stad gesjouwd opzoek naar voldoende medicijnen voor de komende drie maanden. Ietsje meer tijd creëren voor het vinden van geschikte Oost-Europese alternatieven. Maar eerst begonnen met een lunch, een getrakteerde lunch met echt eten, plusminus à la minute klaargemaakt. Niet de ziekenhuisversie, die iedere dag weer iets van anderhalf uur stond te garen of warm te blijven op de afdeling, voordat de dienbladen onder de betreffende neuzen werden geschoven. En niet alleen niet uit de verwarmingscontainer maar ook mèt een paar glazen heerlijk frisse en goed gekoelde rosé. Zeggen dat ik de wijn gemist heb, zou te ver voeren, maar lekker was het wel.

Papierwerk

 Zo'n ontslagmededeling betekent natuurlijk niet dat je ook werkelijk in een mum van tijd op straat staat. Wat voor jou prioriteit nr. 1 is, sluit bij het verplegende personeel helemaal achter aan in de rij van de activiteiten. Niet zo gek ook, maar wel vervelend. Eerst de verzorging van de blijvers, dan hun welverdiende ochtendpauze en voor ze de lunch beginnen uit te delen, wordt het papierwerk voor de vertrekkende lieden in orde gemaakt. Ik was niet de enige. Alles werd afgehandeld, zonder dat ik me er tegen aan moest bemoeien. Na de correctie van een kleine slordigheid, die ik bij de controle van de papieren opmerkte, stond ik een kwartier voor het middaguur buiten in de frisse lucht en stralende zon.

 In de tussenliggende tijd bedacht of ik eerder naar Parijs zou vertrekken of de extra tijd in de Limousin wilde genieten. Een aanbod van Inez maakte de keuze makkelijker en na enig geaarzeld besloten om de reisreserveringen niet nog een keer te veranderen. Ff niks meer ... op een goed bed na, dan.

Verrassend

 Nauwelijks wakker en net begonnen aan mijn duo koffieverkeerds stapte mijn cardiologe de kamer in om het resultaat van haar gezwoeg te controleren. Afleesapparatuur erbij. Apparatuur die niet bleek te werken vanwege het drukcompres op de wond. Voor ik het besefte, gaf ze een ruk aan het zeer goed plakkende stretchverband, dat de stapel gaas op de juist plaats z'n druk liet uitoefenen. Was ik nog niet geheel wakker, dan was ik het nu. Het ging te snel om met woord of gebaar te reageren, maar zeker een hartgrondige vloek zou niet overbodig zijn geweest.

 Vijf minuten later bleek alles in orde en kreeg ik tot mijn grote verbazing te horen, dat ik mocht vertrekken. Nog geen negen uur, zonder aandringen van mijn kant, zonder extra controles, zonder niks wat het moeilijker maakte dan voorzien. Mijn bek viel bijna open. Had ik mijn reisschema niet hoeven te veranderen. Twee dagen en nachten extra vrij waar ik niet op had gerekend. Leuk en aardig die vrijheid, maar wat ga ik nu doen??

Toiletbezit

 Het herstel gaat voortvarend. Het bespaart me een hoop zorggetinte verstoringen van mijn niksdoen maar kost me mijn eenpersoonskamer. Terug op de duostek stonden twee overgewichtige dames het met een arm aan het plafond bevestigde flatscreen te bestuderen. Het ding vervangt de telefoon, Tv, radio, biedt internetmogelijkheden en heeft een intranetfunctie voor de registratie van de patientgegevens en onderzoeksresultaten. Maar er zitten ook spelletjes op, die deels zonder betaling zijn te spelen. Daar was moedermiep en dochtermiep mee bezig. Van de patient geen spoor. Zou wel ergens op een onderzoekstafel liggen, had ik me bedacht, toen moedermiep me ongevraagd vertelde, dat de heer, die in het andere bed zou moeten liggen, altijd erg veel werk heeft op het toilet.

 Nou, dat vele werk bleek te kloppen en niet alleen veel en lang maar ook vaak. De beste man verbleef meer in de toiletruimte dan hij op bed lag. Dag en nacht. De beste man was ergens rondom de tachtig of zag zo uit, droeg ondergoed van voor de laatste wereldoorlog ,en bovendien een luier, die indien nodig zonder enige afscherming werd verwisseld. Ooit had men daarvoor kamerschermen, die dan wel de stank niet tegenhielden, maar toch het idee van een beetje privé gaven.

 Oud was ie, maar niet gek of doof, want we konden normaal praten qua inhoud en volume. Stom is het dan als een arts de man komt bezoeken, ze met een volume spreekt alsof ze de portier 500 meter verderop iets wil duidelijk maken. Erg irritant.

Myst

 Jaren geleden ooit gekocht als spel voor op de Pc. Misschien zit het nog ergens in de dozen van de verhuizing. Zou best kunnen. Toen nauwelijks iets mee gedaan. Lara Croft met haar acrobatische spring-, schiet- en knokmogelijkheden was stukken interessanter, vond ik toen. Ook spellen als Doom hebben me vele doorwaakte nachten bezorgd. Spellen die ook een zoek- en soms een puzzelelement hadden, maar waar de "action" toch centraal stond.

 Nou die actie heb ik nog wel eens geprobeerd in de laatste jaren, maar het overhoop knallen van hinderlijke tegenstanders in meer maar vaak ook minder menselijk vormen heeft zijn aantrekkingskracht verloren. Dat verlies heeft het puzzel- en zoekelement duidelijk niet geleden. Waar ik jaren geleden niet verder ben gekomen dan de eerste wereld, ben ik inmiddels in de app-versie van het spel doorgedrongen in meerdere andere werelden. Ik snap inmiddels zelfs een beetje wat de bedoeling is.

 Met puzzelen en combineren alleen kom je er trouwens niet. Een hoop proberen en terugkeren op reeds doorploegde plekken, is een niet belangrijk onderdeel van het spel. En ik had er ineens zomaar tijd voor. De gelukjes bij een ongewenste aanleiding. Een aangename tijdspassering in afwachting van een bruikbare rechter lichaamshelft èn de derde aflevering van "The Room".

Smaakmakers

 Dit keer niet de fout gemaakt om de verpleging het idee te geven, dat ik zoutloos eet. Zoutloos brood en zoutloze soep doe je je ergste vijand alleen als een vorm van marteling aan. Niet dat het veel uitmaakt qua smaakbeleving. Het brood is ok, eenmaal zelfs volkoren, maar de soep was ook met zout nauwelijks voor meer geschikt dan voeding voor uitgehongerden. Met smaakbeleving en eetgenot heeft dit niks te maken. En waar heb je die twee volledige maaltijden voor nodig, als je de hele dag op je gat ligt?

 Voordeel van deze vorm van voedselvoorziening is, dat je het zonder pijn in het hart en in de zekerheid dat je niks mist, als je het niet nuttigt, kunt overslaan.

 Ik snap de problemen van instellingskeukens. De grote hoeveelheden, het oerwoud aan dieet- en meer persoonlijk getinte wensen, maar volgens mij zouden ze niet zo bang hoeven te zijn om iets een aangename smaak te geven. Er zijn meer smaakmakers dan zout, suiker en peper.

Verborgen

  Bijkomende van de herkansing hoorde ik ergens in het begin van de middag een hoop neerkletterend  water. Had net die ochtend gezien, dat naast mijn kamer een aparte doucheruimte was en dacht daar als eerste aan. De hoeveelheid water als ook de lol, die van de gang kwam van een groot aantal menselijke stemmen maakte een normale douchebeurt onwaarschijnlijk en voor een orgie leek het me noch de tijd noch de juist plek.

 Net toen ik me begon te interesseren voor de aard van de oorzaak, stak een verpleegster haar kop om de deur en vroeg mij in bed te blijven en niet op het binnenstromende water te letten. Zover was ik nog niet gekomen. Ze hadden last van een overstroming .... En dat op de tweede verdieping. Een gesprongen waterleiding gaf een aardige waterval van plafond naar vloer en men was bezig het water de badkamer in te verplaatsen met trekkers, bezems, dweilen en lakens. Iedereen had een hoop lol.

 Toen het water was afgesloten is men nog wel een uurtje bezig geweest. De schade zal zijn meegevallen, dankzij het zeil dat op de vloeren lag en een centimeter of tien tegen de muren opstond. In de tussentijd kwamen diverse mannen langs, die overduidelijk niks met ziekenverzorging te maken hadden, maar ook geen verstand van waterleidingen. Na wat betrokken tot van begrip verstoken blikken in het inmiddels onttakelde systeemplafond verdwenen ze ook weer. Kan gebeuren natuurlijk, maar zou toch niet moeten mogen. Toch?

Klunzig

 Het ziekenhuis waar men drukker met me was dan zowel mij als hen lief was, bestaat denk ik een jaar of vijf. Het is in fasen gebouwd en afgelopen januari zijn drie cardiologische centra van elders uit de stad in het gebouw neergestreken dan wel bijeen gepropt. Er is nogal wat over te doen geweest, maar het is dus een splinternieuwe tent. Ruime gangen. Een centrale gang, waar je volgens mij de wedstrijden voor de 500m rechte baan kunt houden en dan heb je nog plek voor toeschouwers ook.

 Beetje verbazingwekkend was het dan ook dat op maandagochtend slechts met de grootste moeite en ten koste van muren en deuren mijn bed de kamer uit te krijgen was richting het operatiegedeelte. Twintig centimeter van de balzaal af, die voor douche moest doorgaan en de passage zou problemloos zijn verlopen.

 Iets eerder die ochtend al moeten constateren, dat het afvoerputje in de doucheruimte niet op de plek zat waar het water naar toe liep. Terwijl toch ook in ziekenhuizen water gewoon van hoog naar laag stroomt. Verder geen stopcontacten op hoogten die geschikt waren voor mobiele apparatuur. Niet overal zonwering, waardoor je nogal wat lakens voor de ramen zag hangen. En dezelfde oude, beroerde bedden ipv nieuw spul.

Kennel

 Het is me vaker opgevallen, maar ook deze keer over het algemeen zeer vriendelijke en toegankelijke verpleg(st)ers en ander verzorgend personeel. Misschien zelfs meer dan anders. 'Tuurlijk zit er af en toe een ongestelde Miep tussen of een vent, die thuis z'n zin niet heeft gekregen. Maar verder niks dan petje af voor het doen van een soort werk, waar je mijn nog niet met een directeurssalaris toe zou kunnen verleiden.

 Jonge vrouwen en dito mannen, die je niet het idee gaven, dat ze net een cursus 'Klantvriendelijkheid' tegen hun zin hadden moeten volgen. Geen  glimlach die pas na binnenkomst in de kamer met moeite aan de gezichtplooien werd opgedrongen.

 Desondanks zat er in de nacht eentje tussen, die de gewenste feeling en/of betrokkenheid overduidelijk miste. Iedere keer als me de bloeddrukband om mijn arm werd geslagen en zeker als ie weg werd gehaald of als de thermometer in mijn oor werd gestoken, kon ik me niet aan het idee onttrekken, dat zij eerst in een varkensfokkerij of een dierenasiel had gewerkt. Het bruuske handelen had meer weg van het tegen wil en dank uitvoeren van een taakstraf. Misschien is de vrouw ook wel opgegroeid op een boerderij met vader en 7 broers, maar voor een carrière in de verpleegwereld lijkt ze me niet in de wieg gelegd. Misschien iets met koeien en paarden of misschien zelfs beter als vuilnisvrouw rauwdauwend door weer en wind.

Verstoringszorg

 Vanuit de kille operatieruimte, die meer deed denken aan de gereedschapslood en opslagruimte van een gemiddelde fabriek dan aan een werkplek met bacterieënvrees, ging het niet terug naar de duokamer. Hier werd het zekere voor het onzekere genomen of herinnerde de arts zich nog het moment in 2001, toen ik vanuit het revalidatiecentrum, waar ik weer aangesloten was geweest op vanalles dat piepte en bliebte, en men me in een gewone kamer wilde leggen. Dat leek me na al de heisa agv mijn hartslagsprint een beetje raar en werd na een opmerking van mijn kant dan ook direct gewijzigd.

 Geen kamergenoot, daar zou je bijna een mislukte operatie voor over hebben. Maar alle voordelen hebben altijd minder prettige kantjes. Op de IC of iets van een soort voorportaal daarvan  is dat de verzorgings- en controleterreur. Op dat deel van de afdeling gaat de behandeling 24 uur per dag door. Dus diverse keren in de nacht gewekt om bloeddruk en polsslag te meten. Ging ook nog een paar keer een elektrode van de ECG-machine los .... Bijna blij dat het ochtend was en ik me aan een tweetal koffieverkeerd (zonder ongevraagde yogurt!) kon optrekken richting de volgende ingreep. Tenminste, dat hoopte ik, maar niks van dat alles. Direct als de sodemieter onder de betadine in zoverre dat nog te doen was en nuchter retour naar het operatieblok. Dezelfde verplegers, dezelfde handelingen, dezelfde chirurg, maar nu de andere kant.

Denkwerk

 Lig je weer in een ongewenst bed, met een vraag waarop binnen het gewenste tijdsbestek geen fatsoenlijk gefundeerd antwoord valt te geven. Terug in oktober 2001, toen aan het eind van de revalidatieperiode na de hartaanval van september het hart zonodig precies tijdens de permanente 24-uurscontrole zonodig ff op hol moest slaan. Alle seinen gingen in een fractie van niks op rood, terug op de IC, bewegingsvrijheid weg, operatie gepland en overleg naar niveau 'mededelingen'. Tegengas nog wel gegeven, maar daar kwam steeds maar één antwoord op, nl het tekenen van papieren, dat vanaf het tekenen iedere verdere verantwoording bij mij lag en de behandelende artsen nergens meer op aangesproken zouden kunnen worden. Niet echt het verhaal waar je warm voor loopt, als je net 4 of 5 weken een hartaanval achter je kiezen hebt.

 Protocol was protocol en ik kon kiezen tussen buigen of barsten. Na de wonderlijk wel verlopen spontane verstopping leek me toen barsten niet de juiste aanpak. Deze keer werd het spel minder hard gespeeld, maar boden de alternatieven geen andere keuzes dan bijna 14 jaar geleden. Het was "Ja" en binnen het systeem blijven, of "Nee" en schriftelijk afstand doen van het recht om de behandelende geneesheren en - dames ooit op hun aansprakelijkheden te kunnen aanspreken.

 Ondanks de tijdsdwang toch iets meer hoor en wederhoor kunnen toepassen, al was het antwoord binnen de ongewenste opgedoken kaders eigenlijk wel bijvoorbaat bekend. Hup, weer 15.000 à 20.000 euro over de collectieve balk gesmeten. Het houdt de economie draaiende. Daar troosten we ons maar mee.

Plaatsgebrek

 Een beetje bijgekomen van de mislukte ingreep. Plaatselijke verdoving heeft zo z'n voor- en nadelen. Minder risico's en een kleinere aanslag op je lichaamseigen chemische evenwichten, maar voor de rest maakt het mij niet zo vrolijk. Het begin bijt en brandt. En of ze binnen het bereik van de verdoving blijven met hun gesnij -en later het genaai- is mooi aan jou om dat aan te geven. En dan heb ik het nog alleen sec over het verdoven.

 De vorige keer was het het gevloek tijdens de operatie, dat me mijn wenkbrauwen deed fronsen. Toen waren ze vergeten de medicatie aan te passen met het oog op de ingreep en moest de chirug alle zeilen bij zetten om de boel tegen de stroom in dicht te krijgen. Nu was het niet het vloeken wat me verbaasde, maar het getrek en geduw aan beide armen in de hoop de draad, die geplaatst moest worden, op de gewenste plek te krijgen. En die plek zat een eind buiten het verdoofde gedeelte. Ik voelde de boel keer op keer vastlopen .... maar wat dat betreft moest ik het stellen met een "Daar is weinig aan te doen .... helaas."

K..k....

 Me vanalles in het hoofd gehaald. Gemeend om met het ondenkbare rekening te moeten houden. De tegenslag is echter creatiever dan de mens. Opgesneden om te doen wat gedaan moest worden, blijkt het simpelweg niet te kunnen. Dat kan dus ook. Natuurlijk alleen in uitzonderlijke gevallen. Nou, ik voel me niet gevleid. De hele heisa vooraf in het midden latend, duurde 2,5 uur wat in een uurtje had moeten kunnen, lokaal verdoofd en dus direct deel van de actie en uiteindelijk ben ik onverrichter zaken dichtgenaaid en teruggereden. Duf en confuus.

 Omdat wat defect was, niet vervangen kon worden, is het zooitje eruit gehaald in zoverre dat kan tenminste en me voorgesteld om morgen een geheel nieuwe versie aan de rechterkant in te bouwen. Net onder het mes vandaan, vastgeplakt aan de tafel door mijn eigen bloed, leek me dat niet het moment om daar iets zinnigs over te willen zeggen. Eerst maar ff mijn zinnen verzetten.

 De kamer was ondertussen gewisseld van een normale duoplek naar een single plek op de IC. Een geluk bij een ongeluk. Had toch liever gehad, dat het een keertje zonder ongewenste complicaties over de bühne was gegaan.

Gezelschap

 Na de nacht was het gedaan met de rust in mijn eentje op de tweepersoonskamer. Koud aan mijn koffie-ontbijt mèt yogurt, omdat koffie alleen toch echt niet kon, stapt een ouder stel binnen. Dan mogen de kamers weliswaar niet gemixt zijn, maar zo'n dame als begeleiding terwijl de dag nauwelijks is begonnen, is toch moeilijk anders te noemen. Voorbereidingen voor de operatie zijn begonnen. Voor je het weet, lig je in je blootje in bed .... en dat gaat moeilijk onopgemerkt.

 Maar zover was het nog niet toen duidelijk werd, dat meneer enkel voor onderzoek aanwezig was. Wat eerst een stel leek, bleek vader en dochter. Bloedprikken, ECG, etc. Voordat hij een uur of twee later voor de zoveelste keer zijn verhaal deed, nu tegen een neuroloog, had ik de diagnose al gesteld. Versleten evenwichtsorgaan in het linkeroor, waardoor hij bij tijd en wijle omvalt, als hij die kant op beweegt of bukt.

 Het bleek de derde plek te zijn, waar hij dit liet onderzoeken. Bevestiging van de al twee keer ontvangen conclusies, liet deze man van een timide, volgzame en bijna de hele tijd gekleed op bed liggende persoon veranderen in iemand, die ineens op zijn strepen ging staan, de resultaten wilde, de dokter zien, weigerde te wachten, het afdelingshoofd wilde spreken en kwart over twaalf zeker weg zou zijn uit wat, hij plots als "bordel" typeerde.

 Na een zeer beheerste en voorkomende reactie en afhandeling van dit volledig misplaatste gedrag door het afdelingshoofd, stapt dit onbeschofte miezerige mannetje een minuut of tien later op hoge poten uit de kamer. Net op tijd om mijn ontsmetting ongestoord uit te voeren. Je zou zo iemand bijna een serieuze kwaal toewensen.

Behandelen

 De ergernissen zijn begonnen. Slecht bed. Gezeik over mijn voornaam cq voornamen. Papieren willen hebben, terwijl ze vooraf nergens om gevraagd hebben. Handelingen verrichten, waarvan de zin op z'n zachtst gezegd onduidelijk is. Gebrek aan helderheid over wat nu precies gaat gebeuren.

 Welcome back in de wereld van de geïnstitutionaliseerde ziekenzorg. ..... en ziek ben ik nieteens. Dat is waar de schoen wringt. Dit is alleen te verdragen, als je te beroerd bent, om je er mee bezig te houden. Tot tien tellen maar. Het is maandagochtend en ik wil hier niet langer zijn dan strict noodzakelijk met hooguit de standaarddag extra.

Relativiteit

 Parijs - Limoges, ongeveer 400 km, 3 uur. Roemenië - Frankrijk, ongeveer 2200 km, 2 uur en 15 minuten. Je zou het eens met paard en wagen moeten doen. Pas begrepen dat dorpen vroeger max. 65 km uit elkaar lagen, omdat dat de afstand was, die je je paard op één dag aan kon doen. De ouderwetse methode zou dus al gauw iets van 2 maanden reistijd in beslag nemen, de kleine (om)weggetjes gerekend en zonder permanent maximale belasting van je trekkracht..

 Parijs achter me gelaten. Met dit soort treinen en het luchtverkeer voor de grotere afstand heb je geen auto voor de lange afstanden nodig. Dit is bovendien een stuk relaxter reizen, afwisselender en je kunt nog wat doen ook, zoals bijv. slapen. Volgens mij heb ik dat nog niet zo lang geleden al een keer opgemerkt. Je kunt niet alles meeslepen, al zijn er mensen die dat gezien het aantal en de omvang van de koffers volgens mij wel doen.

Licht

 Daar zit ik dan. Gare d'Austerlitz. Een beetje rechts ervan. Vanmorgen ingevlogen. Taxi, vliegtuig en bus al gehad. Straks nog de trein en weer een taxi en dan een paar nachten 'gratis' overnachten in Limoges. Onwerklijkheid is wat overheerst. Ben er met mezelf ook nog steeds niet over uit, wat ik ervan moet denken. Moet ik het wegwuiven of alles voor de zekerheid op een rijtje zetten?? Het bederft me de smaak. Dat is een ding dat zeker is. Zelfs Parijs mist het zoet.

Uitzonderlijk

 Twee feesten op één dag en alcoholvrij in bed vallen. Dat is een kunstje, dat ik zelden of nooit heb klaargespeeld. Notabene een soort van 'afstudeerfeestjes' en dat was toch de eerste keer, dat ik de volgende dag een kater had. Door het Roemeense schoolsysteem met 3x4 jaar ipv van 2x6 valt het natuurlijk ook moeilijk te verkopen om kinderen van een jaar of 14 (15 voor de herhalers) alcohol te laten consumeren op een door de school en/ of gemeenschap georganiseerd feest onder het toeziend oog van de leraren. Hoe doen ze dat in Nederland tegenwoordig? Waar ligt de grens? Bij 16 of 18??

 Maar twee feesten dus. Tweemaal uitgebreid eten en water, fanta of cola drinken. De laatste twee uit van die onmogelijke 2,5l-flessen. Veel dansen, vaak in kring of kringetjes, zelfs als het dreunrijke popmuziek is, in benauwde ruimtes. En dan is de Roemeense muziek nog te doen. Een beetje folkpasjes. Hop, hop, hop, hop naar links en daarna hetzelfde naar rechts, misschien een draai of een ander figuurtje en alles weer van voren af aan.

 Laten ze de zigeunermuziek los, dan kan ik zeker in deze weersomstandigheden weinig meer dan bewonderend toekijken. Het tempo waarinen de heftigheid waarmee ze dan tekeer gaan op de dansvloer is onvoorstelbaar, als je bedenkt dat dat een feestlang zo doorgaat. Bovendien pik je de kinderen met een echte zigeunerachtergrond er zo uit. Itt de anderen zie je, dat ze de muziek veel beter aanvoelen en de passen zo goed beheersen, dat ze fantasierijker kunnen variëren. Leuk voor hen. Ik beperk me voorlopig tot "Hop, hop".

...

 Zo ben je bij en nauwelijks een dag later loop je weer achter. Maakt het wat uit? Ja en nee. Ergens heb ik een target aan schrijfsels in mijn hoofd, maar dat heeft behalve voor mijn eigen wenswereld weinig betekenis. Behalve dat het geschrijf nog steeds niet z'n plek heeft gevonden, moet er tijd zijn en tenslotte -het minst belangrijke- ook iets om die woorden aan te beateden. aan al die dingen schort het regelmatig. Net zoals die mogelijke schrijfplek er in concreto sowieso nog steeds niet is. Dat de boel dan ongezien naar de kantlijn en verder uit het zicht verdwijnt is, lijkt me niet zo vreemd.

 Gewoon een lekkere dag gehad en het was bedtijd voor ik het goed en wel in de gaten had. Al had ik gewild, veel schrijfgelegenheid is er vandaag niet geweest. Ok, tijdens de lunch had het gekund maar heb ik de tijd voor het aanvullen van mijn persoonlijke bestanden gebruikt. Tja, moet ook gebeuren. Nu trouwens de rust niet ..... Straks verder.

-Wordt vervolgd-

Structureren

 Weer op het terras aan de boulevard van Coveș.  Met een halve liter bier voor mijn neus in afwachting van de koeien, paarden en geiten op weg van de gemeenschappelijke weidegrond naar hun respectievelijke stallen in het dorp.

Heel voorzichtig ontstaat iets van een ritme. Opstaan, koffie, honden, tuin, de deur uit, iets met het huis en/of siësta en/of koken, de honden, tuin .... Het schrijven heeft nog geen vaste plek en ook de avondinvulling mist een duidelijke lijn. Die lijn zal vanzelf te voorschijn komen naarmate de plek de gewenste vorm nadert. Stap voor stap. Het zal geduld kosten en zo'n uitstapje Frankrijk is niet snelheidsbevorderend.

Aarzelend

 Eindelijk een beetje beweging. 'Slechts' in de opzet van de tuin, maar toch. Pepers en twee soorten tomaten geplant. Niet erg slim om dat 's ochtends te doen, maar ik kon het niet laten. Verder een stuk omgespit. Een stuk waar de grond niet leek op beton. Desondanks cardiologisch op het randje, al zal de inbeelding zijn aandeel geleverd hebben. De eerste handelingen maken direct duidelijk wat hier moet gebeuren en verder nodig is. De grond heeft behoefte organisch materiaal en iets om af te dekken, te beschermen tegen de ongenadig schijnende zon. Turfmolm, strorijke mest en een mulchlaag.

 Landbouw plastic in grote oppervlakten zou ook niet verkeerd zijn in het kader van het onkruidvrij maken van de tuin. Iets wat hoe dan ook nog jaren gaat kosten.

 Ik hoop, dat het werken in de tuin me een idee geeft, hoe de plek verder ingedeeld moet worden. Niet die rechttoe, rechtaan lap grond die men hier tuin pleegt te noemen. Iets met niveauverschillen, gedeeltelijk ophoging, aanleg van bedden, drainage en een kas. Die elementen zijn al duidelijk en genoeg werk voor twee seizoenen. Minimaal.

Bewolkt

 Dat was weer een dag, die de historie van het nieuwe leven ingeveegd kan worden. De tuin, de verhuisspullen noch het pekelen van de kaas zijn van een niveau om over naar huis te schrijven cq in het blog te vermelden. Een voortkabbelende dag waarin het meest verbazingwekkende het reeds geconstateerde feit was, dat het moeite kost om wat lang verlangd is ook werkelijk ten uitvoer te brengen. Niks geen fluitend en dansend en/of vliegende vaart maar voorttjokken op worstelende wijze.

 Deels verwonderlijk, deels ergerlijk maar minstens zo verklaarbaar. Volgende week hangt als dreigende wolk aan mijn horizont en ik kan maar moeilijk inschatten, wat ik moet verwachten. Mogelijkheden te over. Van 'zeer reëel en aannemelijk' tot ' onwaarschijnlijk maar niet onmogelijk'. Wordt het een fluitje van een cent? De voorspelbare ergernis? Een enkele reis?

 Wachten is op zich al vervelend, maar gemixt met onduidelijkheid en onzekerheid wordt het een cocktail, die me ongemakkelijk op de maag ligt.

Strijd

 Ik weet, dat ik slecht ben in switchen tussen bezigheden als een verband ontbreekt. Het schakelen van de ene prioriteit naar de volgende loopt steevast vast. Zelfs als er zoals nu een mooi eind zit aan waarvandaan geschakeld moet worden. Wat in het vervolg mijn aandacht moet krijgen, heb ik bovendien voor het kiezen! En dan nog.

 Stiekem speelt een vakantiegevoel als complicerende factor op de achtergrond. Een vakantiegevoel, dat niet tevreden wenst te zijn met een paar weken of maanden. Deze neiging is structureler en wortelt beduidend dieper. Het is de altijd al aanwezige afkeer van verplichtingen, het verlangen volledig vrij te zijn in wat je doet dan wel nalaat.

 Dan doe je dat toch, zou je denken, maar de werkelijkheid is, zoals bekend, weerbarstiger dan men zou willen. Freewheelen is moeilijker, dan je denkt. In Frankrijk kon ik makkelijk dingen links laten liggen, omdat het dingen waren die moesten en ik niet wilde. Nu zijn de zaken beduidend minder dwingend maar is het, dat ik ze graag wil ik doen en het liefst allemaal tegelijk ..... Waar je bij 'moeten' eenvoudigweg de kont tegen de krib kunt gooien, is bij 'willen' het klonen van jezelf geen vanzelfsprekendheid.

Vertier

 Half elf en nog te wakker om het bed op te zoeken. Gezeten op het terras van de oudste kroeg in het dorp, sla ik het nachtleven van Coves gade. Het zal dus wel kloppen, dat de tent tot middernacht open is. Ben benieuwd, wanneer ik de openingstijd van zevenen in de ochtend kan bevestigen. Weet niet, maar iets zegt me, dat dat nog weleens een tijdje zou kunnen gaan duren

 Ipv van de gigantische parasol zou een grote boom, liefst plataan op of voor het terras moeten staan. Het zou mijn Italiaanse vakantiegevoelens ten goede komen en een bezoek in de ochtenduren waarschijnlijker maken. De spelende kinderen zijn er, zelfs zo laat in de avond. Aan discussiërende mannen geen gebrek. Dame achter de toog. Bier ipv een slobberwijntje. De straat denk ik dan wel om naar zanderig kerkplein.

Hamster?

 Wat heeft een mens een zooi. Dat was bij het inpakken al duidelijk en wordt bij het uitpakken in een vele malen kleinere ruimte nog eens onderstreept. Deels een kwestie van een plaats geven, voor de rest meer een kwestie van geen plek hebben.

 Maar er ontstaat veel belovende ruimte in de opslagplaats waar het spul tot nog toe heeft gelegen. Vandaag of op een ander moment in de komende dagen de wijnvoorraad overhevelen en het dozen- en kistenwerk is geslecht. Wat dan nog moet zijn de extra's als wasmachine, houtkachel, winterbanden en erger.

Hulpterreur

 De rust voor mijn koffie is me niet gegund. Voordat ik de eerste kop van een onFrans klein formaat naar binnen heb gegoten wordt de eerste aanslag op mijn dagindeling gelanceerd. Altijd een vraag in alle vriendelijkheid op een manier, die weigeren bijna onmogelijk maakt, maar er toch van zal komen. Helpen is niet verkeerd, maar op het moment, dat mijn eigen bezigheden daardoor in het slop blijven steken, klopt er iets niet.

 En bij die ene vraag blijft het natuurlijk niet. Er lagen al een paar dingen, die gedaan moesten worden, en er komen er vast nog een paar bij. Kwestie van doen wat gedaan moet worden en dan als de sodemieter naar mijn eigen plek toe. Het gaat er nog van komen, dat ik in de vroege octenduren schielijk er vandoor ga, voordat ik iets van koffie heb gehad.

 Vandaag heeft de keuze voor koffie me de hele ochtend gekost. Van het een komt het ander en in tegenstelling tot de goegemeente hier, hou ik niet van half werk of tijdelijk werkend gepruts.

Tekorten

 Lange dagen maken is oké. De lange nachten met diepe en vrijwel ononderbroken slaap zijn minder. Natuurlijk ik moet blij zijn, dat ik fatsoenlijk slaap. En natuurlijk is het niet verwonderlijk, dat ik moe ben, nu iets van rust mijn leven binnen fietst. Maar die ochtenduren spitten in de tuin schieten er nu al voor de derde dag bij in. Zometeen moet ik nog met een wekker werken om me op tijd uit de veren te krijgen.

 Maar ok, terugdraaien kan ik deze dag ook niet. En veel ruimte in de rest van de uren zal er niet te vinden zijn. Het programma voor vandaag is ingevuld en qua uren wederom genoeg tot ver in de avond. Gelukkig loopt niemand met een zweep achter me aan en zijn de meeste dingen niet vervelend om te doen, maar dat is het spitten ook niet.

Gedreven

 Van 07:00 tot bij 22:00 bezig geweest en nog last van een knagend gevoel van ontevredenheid. Mijn geduldige kant laat te wensen over. Ik had mezelf op z'n minst in vieren moeten delen, had ik vandaag voor elkaar willen boksen, wat me voor ogen stond. Morgen is weer een dag en ook die zal in een zeker mate van ontevredenheid eindigen. Ergens zal dat veranderen, ben benieuwd of ik het moment in de gaten zal hebben.

Gesop

 Afwassen .... De beste manier om je een nieuwe keuken eigen te maken, zelfs of mn als stromend water nog ontbreekt en ook de afvoer geen verband vertoont met de spoelbak. Emmertje water uit de put, fluitketel op het gas, een emmer in de spoelbak, een vaatdoek in de afvoer en soppen maar. Was nodig ook. Scheelt niet meer het hele aanrecht, dan zou ik een week staan af te wassen, maar creëert toch aardig wat ruimte. Merendeel glaswerk, maar dat spreekt vanzelf.

Kaas

 Supermarktbezoek is vrijwel altijd en iedere keer opnieuw een feestje. Hoe groter, hoe meer ik me voel als dat kleine kind dat een winkel vol snoepgoed binnenloopt. Maar ook de kleine supermarketen, de mini-markets, die je hier bijna in ieder dorp meervoudig aantreft, weten me te bekoren. Liefst dan met een toonbank en de noodzaak duidelijk te moeten maken, wat je hebben wilt. De eerste keer op zo'n plek moet ergens begin jaren zeventig van de vorige eeuw (Blijft komisch klinken.) in het toenmalige Joegoslavië zijn geweest in het plaatsje Raka of Brod na Kupi. Moet eens wat tijd en energie besteden aan waar dit gevoel vandaan komt. Maar niet nu.

 Nu stond ik in wat dè supermarkt van Agnita is en ik wilde iets van kaas. Niet de confectie versies van morzzarella, brie, roquefort of maaslander maar iets lokaals met smaak. Een waarlijke queeste lijkt dat te worden, die die naar de Heilige Graal naar de kroon dreigt te steken. Er zijn massa's kaas te krijgen van uiteenlopende melksoorten (koe, schaap, geit en buffel) maar het is allemaal jonger dan jong en op smaak kun je ze maar moeilijk betrappen. Uiteindelijk maar een blok gerookte kaas gekocht. Maar als iets duidelijk is ... van kaas hebben ze hier weinig kaas gegeten.

Hielzicht

 Ik loop een beetje achter de feiten aan en ga daar morgen mee verder.

Gluren

 De eerste confrontatie op de nieuwe woonstek met een tamelijk algemeen voorkomende bezigheid hier op het Roemeense platteland. Druk met de voorbereidingen voor de tweede bbq-avond op de toekomstige binnenplaats, piept de grote toegangspoort (letterlijk) open en schuifelen twee gezusters naar binnen. Ik schat ze op of in de buurt van mijn leeftijd, maar ze zien er stukken ouder uit. Beiden met dezelfde schuifelende gang. De een omdat ze wat kilo's teveel moet voortbewegen, de andere omdat ze node de kilo's mist, die d'r zus teveel heeft.

 Vanaf de poort wordt gekletst richting ons, die een dertigtal meter verderop het vuurtje voor de aanstaande bbq opstoken. Die dertig meter, die ons scheiden worden tergend langzaam afgelegd. Niet zozeer vanwege het geschuifel, maar doordat hun aandacht niet op ons gericht is, maar op wat er allemaal te zien is. De dikkere versie blijft voor de ingang van de achterkant staan. De ander loopt door en houdt het gesprek gaande, terwijl de achterblijfster van de gelegenheid gebruik maakt en ongevraagd het huis in loopt.

 Sneaky gegluur .... dat is precies, waar ik geen behoefte aan. Kletsen oké, maar dan zitten en iets drinken .... of niet. Maar ook na ze een tijdje buiten de poort gehouden en weer naar binnen gelaten te hebben, liepen beide alsnog ongevraagd het huis in, voordat ze op een stoel plaatsnamen. Voor mij is dit onacceptabel gedrag. Binnen vallen, soit, maar je neus in mijn zaken steken, doe je alleen op uitnodiging. Zelfs vragen is dan niet voldoende. En dat vragen gaat op en andere manier zeker gebeuren. Namelijk als ze iets zien, wat ze ooit kunnen gebruiken, dan wordt dat opgeslagen en indien nodig aangekaart. Zo wilde de een al de oude dakspanten, anderen de dakpannen, weer een ander had een stapel pallets, die ze (tijelijk) goed kon gebruiken, en ook mijn bosmaaier is erg populair .... Ga zo maar door. Die wetn straks beter wat ik heb, dan ikzelf. Dit gaat een wrijvigspuntje worden, want ogenschijnlijk mag je daar niks van zeggen. Ze kennen me hier duidelijk (nog) niet.

Warmpjes

 Negen uur en buiten aan het ontbijt in de schaduw onder een strak blauwe lucht. Je kunt het slechter treffen. Kalmpjes bijkomen na een wat tè enthousiast beschonken zaterdagavond. Beestenbende gevoerd en nu tijd voor mijn koffie. Het nieuwe leven is écht begonnen. Rommelig, maar toch, en rommelig zal het nog wel ff blijven. Het stellen van doelen en streefdata blijft gokken. Die laten we dus voorlopig maar voor wat het is en werken ons in kleine stapjes voorwaarts. Gisteren goed mee begonnen.

 De komende week mn iets met mijn verhuiszooi doen. Nu het ergste gestof voorbij is, moet het spul maar gewoon deze kant op komen. De Cd's zijn er al, de installatie ook muv de boxen. De boeken moeten nog, het een en ander aan groter spul zoals de winterbanden en fietsen èn natuurlijk de bult wijn. Moet lukken, lijkt me zo.

 Misschien is het trouwens beter om voor het moment het plannen ff te staken. Wat moèt is iets met de planten voor in de tuin. De rest is minder strikt aan momenten en omstandigheden gebonden. Ik zie wel wanneer er tijd en zin is. Dat is dan al half op z'n Roemeens met een stuk eigen inbreng. Ik heb nou niet het idee, dat mensen zich hier vaak afvragen of ze ergens zin in hebben of niet ....

Guerilla

 Dat was niks geen start om vijf uur of daar ergens in de buurt. Moet er toch ergens van komen wil van de moestuinplannen iets terecht komen. De dagen zoals ik ze nu leef komen uren tekort. En was ik dan nog druk met dingen voor mezelf, zoals het huis, zou het niet zo'n punt zijn.

 In plaats daarvan besteed ik de meeste uren aan de onmogelijkheden van anderen. Alleen nièt aanwezig zijn werkt om te voorkomen dat een beroep op je wordt gedaan. Maakt niet uit hoeveel keer je al gezegd hebt, dat het werk daar niet jouw pakkie an is. Ipv 'WOP'pen moet ik maar gaan 'ZOP'pen ... Bed uit, wegwezen. Hier wordt me nieteens de rust om koffie te drinken gegund. Er is altijd wat en vooral heel veel gebrek aan structuur, planning en organisatie. Een kwalijke combi, die je zo meesleurt. Voor je het in de gaten hebt, spartel je net ze hard als de anderen in de hoop niet kopje onder te gaan. Ik zwem liever en dat niet op de bonnefooi.

Frisjes

 Dat het afkoelt in de avond ben ik gewend van Frankrijk. Hier dus ook, maar iets is anders. Het is vroeger, minder geleidelijk en het voelt kouder. Heeft misschien met de hogere temperaturen hier te maken, vergeleken met juni in de Limousin. Ik ben het niet gewend om in de loop van een bbq-avond op zoek te moeten gaan naar extra bekleding. Een T-shirt zou voldoende moeten zijn als het overdag ruim dertig graden is, maar nee, dus. In Frankrijk zat ik in juni 's avonds niet vaak in een T-shirt buiten, dat zal het punt zijn. Dan waren het wel al aangename buitenavonden, maar dan toch in een sweater.

 Wat een gezeur. Landklimaat, zeeklimaat, een kleine 2000 km verschil in vogelvlucht, weg uit de verstorende invloedsfeer van de Alpen en zijn omliggende uitlopers cq voorlopers, overheersende  luchtstromen uit noordwest ipv zuidwesten en meer Russische dan Atlantische invloed en dan heb ik het ff niet over de politiek.

 Gewoon hetzelfde maar dan behoorlijk anders. Ik zal nog wel een tijdje blijven vergelijken. Naarmate ik meer gewend raak, zal de behoefte heden en verleden te vergelijken gegarandeerd verdwijnen.

Cuisineus

 Eindelijk kan/kon het. Aangename werkhoogte, goede gaspitten maar niet perfect horizontaal (checken!), kastenverdeling redelijk logisch. Ik had verwacht vaker mis te grijpen en regelmatig te moeten zoeken naar wat ik wilde hebben. Maar nee, dus. Alles onder handbereik. Een keer misgrijpen is niet zo'n probleem, als je er geen stap voor hebt hoeven zetten.

 Het eerst snij- en smoorwerk smaakt naar meer. De komende dagen, of laat ik slim zijn en het tot na Frankrijk verschuiven, aan de slag met de ovens. Als er iets in Frankrijk was, dat niet naar wens werkte, was het de (tè) grote oven. Mn de temperatuurverdeling bij het bakken als er twee dingen tegelijk instonden, wat qua ruimte makkelijk kon. Het moet nu welhaast een genot zijn om een hele riedel vlaaien te bakken. Straks eerst maar met de gebruiksaanwijzing beginnen.

 En dan de slowcooker, die is helemaal nieuw voor mij. Moet te gek zijn, als de resultaten in de buurt van het lofgezang komt, dat op het internet rond zoemt over deze manier van koken. Ik heb er zin in. Zin in nieuwe dingen,  oude vertrouwdheden, avondlange tafelsessies, culinaire ontdekingsreizen .... urenlang keuken- en kookgenot.

Eigen

 De keuken voor de vierde keer aangepakt sinds mijn permanente aanwezigheid. Deze keer niet direct weer bouwvakkers die gestucte muren beginnen te schuren of een verkeerde betonconstructie slopen. Na een paar uur poetsen, verplaatsen en in- en opruimen kan ik nog steeds niet mijn naam schrijven op het werkblad. Pfff, het lijkt alsof het werk zoden aan de dijk heeft gezet. Dat stimuleert.

 Behalve stofvrij komt er ook een beetje lucht op al die strekkende meters aanrecht incl. het eiland. Net als toen ik de spullen uit Frankrijk voor het eerst een plek probeerde te geven, wordt me duidelijk hoe groot de keuken in Frankrijk eigen wel was. Hoeveel meters opslagruimte van soms wel bijna een meter breed/diep, de muurkast, de servieskast, de tafel die altijd wel volstond, de beide grote koelkasten waarvan eentje al bijna net zoveel ruimte had te bieden als beide inbouwgevallen van nu, etc. Hoe prachtig het geheel ook is en hoe ruim de ingebouwde keuken ook lijkt, het is krapjes vergeleken met wat ik had en dan staan er vooralsnog enkel mijn spullen. Nu wist ik dat qua andere plekken wel, maar de keuken met al die kastruimte, had ik groter ingeschat. Veel ruimte gaat verloren. Kasten zijn niet optimaal ingedeeld. Daar valt een hoop extra bergruimte te verdienen. Maar dat is voor een andere keer.

 Vanmiddag wil ik hier kunnen koken. Mag er dan wel geen stromend water zijn, maar gas is er wel. Het zal niet direct een 10-gangen maaltijd worden maar wel de salade voor de barbeque bereiden en een warme groentehap. Eindelijk aan mijn eigen smaak toekomen. Andere kruiden gebruiken dan enkel zout, peper en soms wat paprika. Én natuurlijk een deel van al die nieuw pracht uitproberen.

Umbriaans

 Heerlijke dag. Zo ergens rond de dertig graden. Mooie blauwe lucht met links en rechts een verdwaald dotje wolk. Dat is toch, wat ik onder een zomer versta. En volgens de voorspellingen en wat hier voor 'normaal' doorgaat, kan dit een stevig aantal weken zo doorgaan. Wat kan een mens zich qua zomerse wensen meer bedenken? Natuurlijk een frisse witte wijn, af en aan rollend zeewater en een vlotte bediening voor de ondersteuning van de innerlijke mens ter aanvulling van de alcoholische versnaperingen.

 Het zou zo Ferentillo kunnen zijn. De mooie uren op het balkonterras van I Salari uitkijkend over een zijdal van de Nera. Ik word bijna sentimenteel. Ik teken ervoor, als ik hier mijn zomers mag slijten, zoals ik dat op die plek in Umbrië een paar vakanties heb kunnen doen. Campari-soda, campari met verse jus, Prosecco, pasta, pomodori, pesce, het verse boerenbrood, bergen tuinverse groente en natuurlijk ook op z'n tijd een goed glas Chianti.

 Of wat te denken van Grottamare. Een soort Valkenburg aan de Adria, denk ik, maar toch ook zo'n Italiaanse plek, die bij kennismaking een diepe indruk achter heeft gelaten. Sinasappelenbomen in de straten, een bijzonder pension in het het eerste jaar, een dito hotel toen het pension een jaar later met de grond was gelijk gemaakt om plaats te maken voor het zoveelste appartementencomplex. De terrascultuur. Het pantoffelen. De koffie. De grappa ....

Kunst

 De vijf centimeter, die het onmogelijk maakte om het ding op één van mijn laatste ritten van Frankrijk naar Nederland te transporteren, kon nu ondervangen worden door het spul op de imperial (Is dat wel Nederlands?) te binden voor de luttele kilometers van Agnita naar Coveș, Käbisch dan wel Ágotakövesd afhankelijk van het feit of je roots Roemeens, Duits dan wel Hongaars zijn.

 Voor het echte verhuiswerk had ik beide schilderijen al in een speciale, gezamelijke constructie getimmerd, dus met een paar spanbanden had het zo op het dak naar Nederland gekund, als het weer zou meewerken. Gelukkig is dat niet nodig. Omgepakt in de betere helft van de bekisting, waar het doek in zat dat ik wil houden (Toeval?), mag het kunstwerk op bed liggen in de camper op de momenten, dat het bed niet gebruik wordt.

 Zoiets zet je nou eenmaal niet bij het grof vuil. En om het alleen maar aan de muur te laten hangen, omdat je het nou eenmaal heb, is ook niet het meest aantrekkelijke idee. Het ding krijgt Boedepest en Praag nog te zien, voordat het de komende jaren een rode muur in Amersfoort gaat sieren. Moet een mooi gezicht zijn.

Vondst

 Zoals wel vaker heb je mensen van buiten nodig om met de neus op lokale zaken gedrukt te worden, die het genieten waard zijn. Zelfs dus, als je pas goed twee maanden ter plekke verblijft. Dan is het weliswaar niet zozeer, omdat je de dingen niet meer ziet, die er zijn, maar gewoon nog geen tijd gehad hebt om er tegen op te lopen. Maar toch.

 Gisteravond bij de laatste bruiloftsgasten op bezoek, die van onze gelegenheid gebruik hebben gemaakt om met hun camper naar Roemenië af te zakken. Voor het feest waren ze al in het dorp geweest en hadden zich laten verleiden tot een plekje aan de hoofdstraat, terwijl ze eigenlijk hun zelf gevonden plek beter vonden. Qua uitrijden bleek dat de volgende ochtend zeker het geval. Dus nu stonden ze gewoon aan het eind van het 1,5 of twee kilometer lange dorp op de gemeenschappelijke weidegrond. Dorp achter zich met een weidse uitzicht de andere kant op.

 Daar hebben we van het vallen van de avond en het verschijnen van een heldere sterrenhemel genoten onder het genot van bier, wijn, koffie, sterke drank, port en tussendoor een lekkere maaltijd. Naarmate het koeler werd leefden de honden op. Die wisten net als ons de plek zeer te waarden. Ff terug in de open ruimte, maar dan in het kwadraat, die ze in Frankrijk gewend waren. Een plek om vaker te vertoeven (Bbq?) of doorheen te trekken met de honden. Onthouden!

Marktwerking

 Twee uur later en heelijk in een verlopen kroeg gezeten aan het plein waar op vrijdag markt is, het groente-, fruit en plantendeel. Het non-food, vnl. kleding-, schoenen- en gereedschapdeel ligt een eindje verderop. Erg aangenaam. Het kan me niet verlopen genoeg zijn in een atmosfeer bezoedeld door sigarettenrook. Hier mag dat nog en voor mij hoort dat er ook gewoon bij. Het hoeft de dichtheid van mist niet te benaderen. Gewone aanwezigheid is voldoende.

 Allemaal en uitsluitend mannen, natuurlijk, veel sterke drank, het nodige bier en een zeldzaam flesje fris. Mannen van mijn leeftijd en ouder met hier en daar een jonkie. Jammer, dat ik mijn foon niet bij me had. Dat wil af en toe gebeuren. Geen directe registratie van mijn indrukken, dus. Niet dat dat afbreuk doet of heeft gedaan aan het plezier van de beleving.

 Verspreid over de tafeltjes in de best grote ruimte mannen met hoedjes op in de leeftijd van mijn vader. Mijn generatie vnl. met de alom tegenwoordige petjes. Eén uitzondering met iets van een cowboyhoed. Wat ik mis zijn de grote zwarte zigeunerhoeden. Ook geen stro-gevallen trouwens.

 Ik heb me het bier goed laten smaken en op de terugweg een selectie groenteplanten gekocht. Tomaten, pepers, prei en selderij. Uien liggen al een paar weken te wachten. Zien dat we dit jaar toch nog iets van die moestuin tot stand weten te brengen.