Nu een paar tandjes terugschakelen. Vandaag teveel met mijn armen gedaan. Zelfs zonder na te denken boven mijn hoofd bezig geweest. Dat wat me uitdrukkelijk verteld is nièt te doen. Mag hopen dat het operatieresultaat nu niet direct omzeep is geholpen, maar wat oplettender bezig zijn met bewegen is geen gek idee.
Mijn lichaam jeukt aan alle kanten. Of ik ben vannacht lek geprikt op de meest rare plekken of er komt al ontspannend een hoop ellende naar buiten.
Ik zit op het terras van de oudste kroeg van het dorp en aanschouw het gesleep met hooi (het weer gaat veranderen), de bier (?) drinkende mannen en het einde van de meer normale werkdag voor hen, die ergens een betaalde baan hebben. De menselijke maat, het geploeter, de moeite die men moet doen maar ook bereid is te doen. De ruimte voor het kleine geluk, de passerende voldoening èn de volle teugen, waarmee die kleine momenten in gezamelijkheid worden genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten