Het herstel gaat voortvarend. Het bespaart me een hoop zorggetinte verstoringen van mijn niksdoen maar kost me mijn eenpersoonskamer. Terug op de duostek stonden twee overgewichtige dames het met een arm aan het plafond bevestigde flatscreen te bestuderen. Het ding vervangt de telefoon, Tv, radio, biedt internetmogelijkheden en heeft een intranetfunctie voor de registratie van de patientgegevens en onderzoeksresultaten. Maar er zitten ook spelletjes op, die deels zonder betaling zijn te spelen. Daar was moedermiep en dochtermiep mee bezig. Van de patient geen spoor. Zou wel ergens op een onderzoekstafel liggen, had ik me bedacht, toen moedermiep me ongevraagd vertelde, dat de heer, die in het andere bed zou moeten liggen, altijd erg veel werk heeft op het toilet.
Nou, dat vele werk bleek te kloppen en niet alleen veel en lang maar ook vaak. De beste man verbleef meer in de toiletruimte dan hij op bed lag. Dag en nacht. De beste man was ergens rondom de tachtig of zag zo uit, droeg ondergoed van voor de laatste wereldoorlog ,en bovendien een luier, die indien nodig zonder enige afscherming werd verwisseld. Ooit had men daarvoor kamerschermen, die dan wel de stank niet tegenhielden, maar toch het idee van een beetje privé gaven.
Oud was ie, maar niet gek of doof, want we konden normaal praten qua inhoud en volume. Stom is het dan als een arts de man komt bezoeken, ze met een volume spreekt alsof ze de portier 500 meter verderop iets wil duidelijk maken. Erg irritant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten