(26/05/2015) Wanhopig mag ik mezelf wel een beetje noemen. Het huis voor dikke 80% af, een trouwerij op stapel hebben staan en moeten constateren, dat de rest van wat aan direct en vrij beschikbare middelen nog aanwezig is, niet voldoende is om de boel netjes en fatsoenlijk in alle betekenissen van het woord af te ronden. Ik mag dan eindelijk voor het eerst sinds twee jaar renoveren op iets van een eigen plek zitten, maar daar bungelt direct iets dreigends aan een zijden draadje boven. Timing en mn de controle van de beschikbaarheid van de fondsen had beter gemoeten. Maar wie had deze hopeloos uitgerekte aanloop naar het compromis de vente kunnen bedenken?? Ik ben toch bepaald niet overhaast te werk gegaan. Normaal gesproken was ik eerder te laat met het verkassen geweest dan te vroeg. En echt gesnapt wordt de situatie ook niet, ondanks de uitleg, die ik mensen heb gegeven. De een blijft vrolijk geld uitgeven en de aannemer vroeg weer om geld vandaag. Geld waar hij niet voor gewerkt kan hebben sinds de betaling een week of twee geleden. Waar moet ik dat geld vandaan halen? Van mijn rug?? Daar heeft het nooit gegroeid en nu ook niet.
Zien waar de valbijl van de werkelijkheid defitief zijn snijvlak in de wortels van de mogelijkheden zet. Direct na de trouwerij, bij de cardio-trip naar Frankrijk, de verzekeringen die in juli betaald moeten worden of bij de tax foncière, maar dan zitten we al in oktober?? Ergens gaat het gewoon ophouden ongeacht of de verkoop nou doorgaat of niet. Die verkoop bepaalt enkel of de pot weer zonder kosten gevuld raakt of ten koste van niet-noodzakelijke en ongeplande verliezen.
Je moet er niet aandenken, staat er niet bij stil en toch gebeurd het. Zie ook het onmogelijke gedrag van iemand als de kleermaker. Had ik moeten zien dat het een charlataan is? Eentje met een officiële winkel?? Hoevaak kan iemand zich als middenstander zo'n gedrag permitteren?? Nooit toch? Maar betekent dat, dat het nog goed komt?? Dat denk ik bij de verkoop al 7 maanden en bij de kleermaker 2. Ben ik zo'n sul geworden of lopen de pechlijnen toevallig convergerend?
Voor alles en iedereen gezorgd en mijn eigen deel "bleibt auf der Strecke". Beetje wrang met Kafkaïaanse smaaknuances.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten