Het is niet de eerste keer, dat ik een levend wezen zie doodgaan, maar ik grossier niet bepaald in dit soort ervaringen. Vorig jaar zomer een zwerfhondje dat onze schuur had uitgekozen om rustig te sterven en voorjaar 2003, als ik me niet vergis, is Wittewoâ vanuit mijn armen vertrokken op een overdosis morfine tijdens de zoveelste epileptische aanval, waar maar geen eind aan leek te komen. En Pelle iets van een jaar daarvoor in dezelfde omstandigheden, maar dan bij de dierenarts
Het idee dat Sammy en Katrien aan hun laatste jaren, jaar, misschien zelfs maanden bezig zijn stemt me droef, als ik eraan denk. Anderzijds was het één van mijn wensen om op mijn eigen eindplek te zitten, als zij zouden komen te overlijden. Huizen achterlaten is toch anders dan graven. Het is me duidelijk geworden bij het graf van Yoland, maar ook de graven van Pelle, Wittewoâ, Droppie, Caillou en de ergens en nergens verdwenen Bijou. Ik word sentimenteel, vrees ik. De aanwezigheid is belangrijk, zonder er speciaal iets mee te moeten. Dat is beter dan er reizen voor moeten plannen. Herinneren werkt niet op bestelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten