Ondanks en ook wel een beetje dankzij het gemopper, komt er toch stap voor stap lijn en rust in het nieuwe bestaan. Het is een ook een kwestie van het willen zien. Zelfs als het er niet of nog niet is op de gewenste manier. Soms is een vergrootglas nodig om de kleine vooruitgangen niet uit het oog te verliezen. Daar ben je dan weer alleen toe in staat, als je iets meer rust in je lijf hebt. Kortom, hoe je het wendt of keert, ondanks alle gemekker gaat het de goede kant op.
'Af' is het hier nooit en laat ik daar blij om zijn, want de kans, dat ik dan achteroverleunend op een roze wolk mijn leven in lyrische berichten ga delen met de wereld, is onwaarschijnlijker dan een koe die eieren legt. Maar 'Af' of niet, daar gaat het in feite ook niet om.
De schoen wringt mn qua tijdsduur en dat al vanaf, zeg 2009 of zo. Mij lijkt dat het niet zo raar is, als dat op een gegeven moment gaat irriteren. En als dan de ogenschijnlijk gerealiseerde oplossingen ook weer langslepende kwesties worden, gaat de irritatie knap irriteren. Die ervaring is inmiddels een feit en kan op de aardig aangegroeide berg 'Ongewenste ervaringen' gegooid. Na de inmiddels bijna 10 magere jaren ben ik toe aan iets meer vet. Ik word ongeduldig en dat werkt niet. Hop, aan de slag jij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten