Na de nacht was het gedaan met de rust in mijn eentje op de tweepersoonskamer. Koud aan mijn koffie-ontbijt mèt yogurt, omdat koffie alleen toch echt niet kon, stapt een ouder stel binnen. Dan mogen de kamers weliswaar niet gemixt zijn, maar zo'n dame als begeleiding terwijl de dag nauwelijks is begonnen, is toch moeilijk anders te noemen. Voorbereidingen voor de operatie zijn begonnen. Voor je het weet, lig je in je blootje in bed .... en dat gaat moeilijk onopgemerkt.
Maar zover was het nog niet toen duidelijk werd, dat meneer enkel voor onderzoek aanwezig was. Wat eerst een stel leek, bleek vader en dochter. Bloedprikken, ECG, etc. Voordat hij een uur of twee later voor de zoveelste keer zijn verhaal deed, nu tegen een neuroloog, had ik de diagnose al gesteld. Versleten evenwichtsorgaan in het linkeroor, waardoor hij bij tijd en wijle omvalt, als hij die kant op beweegt of bukt.
Het bleek de derde plek te zijn, waar hij dit liet onderzoeken. Bevestiging van de al twee keer ontvangen conclusies, liet deze man van een timide, volgzame en bijna de hele tijd gekleed op bed liggende persoon veranderen in iemand, die ineens op zijn strepen ging staan, de resultaten wilde, de dokter zien, weigerde te wachten, het afdelingshoofd wilde spreken en kwart over twaalf zeker weg zou zijn uit wat, hij plots als "bordel" typeerde.
Na een zeer beheerste en voorkomende reactie en afhandeling van dit volledig misplaatste gedrag door het afdelingshoofd, stapt dit onbeschofte miezerige mannetje een minuut of tien later op hoge poten uit de kamer. Net op tijd om mijn ontsmetting ongestoord uit te voeren. Je zou zo iemand bijna een serieuze kwaal toewensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten