Weer zo'n moment waarop alles in feite hetzelfde is en toch anders. Eindelijk (weer) een plek met 'thuis'-pretentie. Geen gependel meer tussen wat het nooit geworden is en wat het in de toekomst moet gaan zijn. Er is weer een verlangen om terug te willen. Geen normale emotie in mijn leven, zoals al eerder geconstateerd.
Op de luchthaven voelde ik ongeduld ipv een zekere gelatenheid bij het wachten. In de lucht was ik wonderwel ontspannen en bezig met wat gedaan moet gaan worden ipv bezig met mijn normale achterdocht mbt de aerodynamica. In Cluj de rust voor een kop koffie. Zelfs het vooruitzicht van de confrontatie met drie uur misplaatste jeugdige onbezonnenheid achter het stuur joeg me niet de welbekende stuipen op het lijf. Het 'Het is goed!' en 'Het komt goed!' overheersen. Dat gaat wel wennen maar voorlopig eerst maar ff van genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten