Een beetje bijgekomen van de mislukte ingreep. Plaatselijke verdoving heeft zo z'n voor- en nadelen. Minder risico's en een kleinere aanslag op je lichaamseigen chemische evenwichten, maar voor de rest maakt het mij niet zo vrolijk. Het begin bijt en brandt. En of ze binnen het bereik van de verdoving blijven met hun gesnij -en later het genaai- is mooi aan jou om dat aan te geven. En dan heb ik het nog alleen sec over het verdoven.
De vorige keer was het het gevloek tijdens de operatie, dat me mijn wenkbrauwen deed fronsen. Toen waren ze vergeten de medicatie aan te passen met het oog op de ingreep en moest de chirug alle zeilen bij zetten om de boel tegen de stroom in dicht te krijgen. Nu was het niet het vloeken wat me verbaasde, maar het getrek en geduw aan beide armen in de hoop de draad, die geplaatst moest worden, op de gewenste plek te krijgen. En die plek zat een eind buiten het verdoofde gedeelte. Ik voelde de boel keer op keer vastlopen .... maar wat dat betreft moest ik het stellen met een "Daar is weinig aan te doen .... helaas."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten