Lig je weer in een ongewenst bed, met een vraag waarop binnen het gewenste tijdsbestek geen fatsoenlijk gefundeerd antwoord valt te geven. Terug in oktober 2001, toen aan het eind van de revalidatieperiode na de hartaanval van september het hart zonodig precies tijdens de permanente 24-uurscontrole zonodig ff op hol moest slaan. Alle seinen gingen in een fractie van niks op rood, terug op de IC, bewegingsvrijheid weg, operatie gepland en overleg naar niveau 'mededelingen'. Tegengas nog wel gegeven, maar daar kwam steeds maar één antwoord op, nl het tekenen van papieren, dat vanaf het tekenen iedere verdere verantwoording bij mij lag en de behandelende artsen nergens meer op aangesproken zouden kunnen worden. Niet echt het verhaal waar je warm voor loopt, als je net 4 of 5 weken een hartaanval achter je kiezen hebt.
Protocol was protocol en ik kon kiezen tussen buigen of barsten. Na de wonderlijk wel verlopen spontane verstopping leek me toen barsten niet de juiste aanpak. Deze keer werd het spel minder hard gespeeld, maar boden de alternatieven geen andere keuzes dan bijna 14 jaar geleden. Het was "Ja" en binnen het systeem blijven, of "Nee" en schriftelijk afstand doen van het recht om de behandelende geneesheren en - dames ooit op hun aansprakelijkheden te kunnen aanspreken.
Ondanks de tijdsdwang toch iets meer hoor en wederhoor kunnen toepassen, al was het antwoord binnen de ongewenste opgedoken kaders eigenlijk wel bijvoorbaat bekend. Hup, weer 15.000 à 20.000 euro over de collectieve balk gesmeten. Het houdt de economie draaiende. Daar troosten we ons maar mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten