Een hangerige dag. Het weer? Het gebrek aan vooruitgang? De alsmaar voortslepende onduidelijkheid? De fysieke moeheid? Oriëntatieloosheid? De ontbrekende eigen plek?
Feit is, dat ik, als ik een dag als deze heb, een mindere dag, dan kan ik in feite nergens heen. 'Nergens' in de betekenis van me kunnen terugtrekken op mezelf. Ik vrees, dat dat straks nog een puntje gaat worden als 13 eindelijk permanent bewoonbaar is. Er zijn gewoon momenten, dat de rest van de wereld me weinig intereseert en me vooral ook niet teveel lastig moet vallen.
Hoppa. Het derde onweer en dit is goed raak. Donder en bliksem zo ongeveer op hetzelfde moment en een partij regen, die menig douche het nakijken zou geven. Ik sla het gelaten gade. Een rust, die ik in Frankrijk verloren was, door de herhaaldelijke schade van dergelijke onweersbuien.
Ondertussen aan mij om de boel weer in werkende banen te krijgen. Het is en gaat allemaal anders dan gehoopt en dat al ietsje erg veel langer dan gisteren. Hoe het wel had moeten gaan, dan wel zijn, kan ik niet zo 1, 2, 3 benoemen, maar vooral toch anders. Frankrijk is nooit geworden, wat het had moeten zijn, niet nog een keer. Aub! Simpelweg afhandelen die hap en vrije handen. Is dat zo moeilijk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten