Mei opvullen. De steken ophalen, die ik heb opgezet, (nog) niet heb laten vallen, maar ook niet van de gewenste vorm heb weten te voorzien. De tijd is zogezegd gevlogen. Druk bezig geweest, veel gebeurd. (Natuurlijk) niet genoeg gedaan, maar gelukkig vele malen meer dan de vorige keer. Maar er is meer. Er ontstaat ondertussen druk op de ketel en gelukkig ben niet alleen ik het, die het vuurtje opstookt. Dingen komen samen. Bedrijven willen hun spullen kwijt, want geld zien.
Die hele boel heb ik vanochtend achter me gelaten toen ik, danig vertraagd de vliegtuigtrap beklom. Achter me maar absoluut niet losgelaten. Geen datumverdwazing deze keer. Je zou bijna de neiging hebben om die misser in de schoenen van het gebrek aan vooruitgang te willen schuiven, die het vorige bezoek parten speelde. Nu zit het beter, strakker en dwingt het je bij de les te blijven.
Nog steeds heb ik geen boodschap aan het gepush van de aannemer. Dat is niet meer dan seconden goed maken waar uren verloren zijn gegaan. Ook nu moest ineens vanalles aan de kant, omdat eindelijk gebeurde, waarvan twee maanden geleden al bekend was, dat het nu eigenlijk al een week geleden gebeurd had moeten zijn ... Roemenen en plannen, dat is een zeldzame combinatie. Je doet dingen op het moment, dat het echt niet meer kan om het uitstel ervan nog langer voor je uit te schuiven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten