Morgen nog en dan begint het oningeplande geren. Eerst van de mnd al dat gedoe richting de Zwarte zee. Leuk idee, leuke plek, minder aantrekkelijke invulling. Nu bekende plek, weinig leuk, afscheid in meerdere betekenissen van het woord. In beide gevallen verstoring van de lange lijnen met alle gevolgen vandien.
Natuurlijk kon ik niet van mijn moeder verlangen, dat ze haar overlijden uitstelde tot op een moment, dat het paste in mijn bestaan. En of het een paar jaar verderop minder effect zou hebben gehad? Wie zal het zeggen. Het zag er niet naar uit, maar het komt minder goed aan dan ik er in eerste instantie mee om leek te gaan. Ik en mezelf is op dit soort momenten nog steeds meer behelpen dan me lief is.
Geen heftige emotionele toestanden maar dat kraak- en smaakloze hangen in het niks is per saldo misschien nog een graadje erger. Maar goed, het zakt langzaam weg. Helaas is geduld nooit één van mijn sterkste kanten geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten