Zo gaat dat. Gisteren op het verkeerde been laten zetten, door de medeling, dat het allemaal zoveel beter ging. De bekende oprispingen in aanloop naar het vertrek. Blijkbaar. Fysiek gaat het gewoon rap bergafwaarts en in overleg met moeders is besloten niet meer met ondersteunen en stimuleren bezig te zijn. Gelukkig wordt naar haar geluisterd en is ze in staat om haar standpunt duidelijk te maken. Als je dit soort keuzes maakt, ben je je wel bewust van het onvermijdelijk naderende einde.
Wil ik daarbij zijn? Ik heb al lang geleden afscheid genomen of besloten vrede te hebben met het feit, dat ik haar ws voor het laatst heb zien. Dat gaat zo al een paar jaar. Extra tijd. Mooi meegenomen. Nee, het laatste afscheid wel. Daar zal ik zeker bij zijn. Nu hopen, dat haar hart, dat al jaren een soort eigen leven leidt los van haar fysieke leeftijd en toestanden, haar laat gaan en het vertrek niet nodeloos lang gaat rekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten