Tussen al de bekende doden van de afgelopen dagen (oa Chrsitina en Peter Fonda) en de dreiging ervan in de engere familiekring speelt al dagen een gelezen artikel (VK) door mijn hoofd. Een interview met twee bevriende tegenpolen. Zo wordt het tenminste gebracht. Een naar het schijnt wereldberoemde chirurg en een hypochonder. Die laatste is van der Gijp één van de vaste stennismakers in het beruchte voetbalprogramma op Tv. Nog nooit meer van dat programma gezien dan fragmenten op het internet als er weer eens wat gezegd is, waarvan een paar types, die eigenlijk gewoon een ander programma zouden moeten kijken, weer vinden dat het niet kan.
Die wordt dus als hypochonder neergezet, omdat hij wel eens een dag heeft, dat hij denkt, dat hij die dag best wel eens dood zou kunnen gaan. Nu is een hypochonder volgens mij iets heel anders, maar mocht het al zo zijn, dan zou ik wel weten weten onder welk hoofdje ik een plek zou krijgen. Soms wel eens een dag ... Ja, dat ik het niet denk,
En voor dat hele circus is geen doodzieke moeder nodig en ook geen fysiek ongemak. Dat besef heeft er nu bijna 12 jaar geleden ingehakt, heeft wat aan kracht ingeboet maar niet aan aanwezigheid. Een bruikbare draai heb ik er nooit aan weten te geven. Soms lukt het me om blij te zijn, dat ik er ondanks al die gedachten en vrezen nog ben, maar altijd met een ondertoon van "Hoe lang nog?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten