Nu het allemaal stukken minder moeizaam gaat, lijkt de tijd sneller te gaan. Je doet vanalles, wilt nog meer maar uiteindelijk zijn het twee handjes en één lijf, die het doen moeten. En alleen al zoiets als een tuin kost aardig wat tijd, zelfs als de plek helemaal in orde zou zijn en dat is ie nog lang niet. Daar heb ik me niet op verkeken maar het wel bewust niet willen weten. Ervaring genoeg in deze tenslotte. Daarbij is er meer in het leven dan een beetje klooien met uien, bonen en tomaten èn is het mijn streven niet meer om dagelijks van vroeg in de ochtend tot laat in de avond te zwoegen om alles op orde te krijgen. Daar overweegt tegenwoordig het belang van de weg over het te behalen einddoel. Wat niet altijd kan, maar vaak toch wel. Het punt is, dat ik daar wel nog steeds van mening verschil met mezelf. Het blijft kortom een onderwerp van discussie en is verre van een voldongen verworvenheid.
Gevolg is, dat ik voor mijn gevoel achter de feiten aan loop ipv ze opjaag. Ik zal niet gaan zeuren over tijd, die sneller gaat dan vroeger, want minuten en uren zijn niet veranderd. Wat veranderd is, ben ik. Een deels gewilde vertraging en deels opgelegd. Heerlijk om je druk over te maken, maar veranderen gaat dat niets.
Dus trekken we zo de afgeschreven bergschoenen aan en storten ons op de bonen. Het gaat een bonenrijke winter worden. Bonensoep, bonensalade, bonengoulash, bonenpuree, bonen met spek, bonen uit de oven, bonencurry, bonen in het zuur, pittige bonenschotel, bonen met kaas en natuurlijk ook gewoon bonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten