Dobberen

  De eerste boottour en wat mij betreft ook de laatste. Mariana beleeft er een hoop lol aan. Ieder zijn meug. Ik hou haar niet tegen. Lekker rustige dag. Water is water, zou ik zeggen, maar overal waar we op een boot stappen verdringt ze haast het boegbeeld. Wind in de haren en opspattend water. Het moet wel een beetje met vaart gaan.

 Aan beide voorwaarden werd gisteren voldaan. Het ging met zo'n grote sloep met een joekel van een buitenboordmotor. Dertien personen pasten er in, niet bijgelovig blijkbaar, en gelukkig lag het ding redelijk stabiel in het water. Ik heb bootjes zien schudden waar turbulentie in de lucht niks bij is. Zal ook wel enigszins aan zijn vaarkunsten liggen. Waar het water van de Donau-arm op het water van de Zwarte Zee stuitte was het ff spannend, maar niks vergeleken met een paar jaar geleden in Kroatië.

En lullen dat ie kon en hij vond zichzelf erg komisch. Qua lachen hoefde je alleen maar zijn voorbeeld te volgen. Maar behalve dat ik, denk ik, maar 40% van zijn verhaal heb gemist, vrg ik me af wat nu de meerwaarde van de trip was. Wat info over vervallen gebouwen uit het Ceaucescu-tijdperk, een of misschien wel twee aalscholvers, het wrak van een Georgisch schip, vastgelopen op een zandbank en een paar pelikanen op meerdere km afstand. Een beetje fantasie kon geen kwaad. Tot slot de zonsondergang. We waren ver genoeg de zee op gegaan om in westelijke richting water ipv de Delta aan de einder te hebben. Tja, 2,5 uur voor een tientje pp. Voor één keer was het best aardig.