Krijg weer grip op mijn bestaan. Een wereld van verschil. Beetje vooruit kunnen kijken èn zelf bepalen wat, wanneer en hoe. Tempo, moment en invulling terug in eigen hand. Direct de wasmachine wezen vullen en aan het werk gezet. Het verbaast me steeds weer hoe belemmerend het kan werken, als het initiatief niet aan je eigen kant ligt. Een paar van die momenten onlangs al in de Donau-delta gehad en nu bij de afhandeling van het overlijden weer.
Als ik helemaal niks hoef, moet of wil is het net te doen om wat moet gebeuren van anderen af te laten hangen, maar dat zijn zeldzame momenten. Het is me een gruwel, als ik me probeer voor te stellen, hoe dat gaat, als je met een groep een rondreis maakt in een bus. Alle ingeplande excursies meetjokkend in de meute achter een opgestoken parapluie aan. Van het ene oninteressante historische bouwwerk naar een ander minstens zo oninteressant historisch figuur. Het natafelen of, nog net iets erger, de gezelligheidsspelen in de avond. Het ochtendappèl voor het ontbijt. Vervolgens met koffer naar de bus en op naar de volgende halte. Daar moet een hoop geld voor geboden worden, wil iemand mij zo gek krijgen.
Bovendien, ben gezegend met ervaring. De excursies tijdens de eerste studiejaren waren meer dan genoeg. Jeugdherbergellende. Oninteressante verhalen, ook tijdens het rijden. De verplichte stops en wandelingen naar 'interessante' plekken. Altijd overal mensen om je heen. Compleet geen privé, soms zelfs niet op de plee. Ze lagen net nog niet in je bed. Een deel van de club zette de boel steeds op stelten, een deel deed het rustiger aan en een paar hadden weinig of geen boodschap aan de rest. Daar was ik er een van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten