Condoleren is hier een nogal uitgebreide bezigheid, waar ik me meestal vrij overbodig voel. In de dorpen in het huis van de overledenen in de 'stad' (Agnita) in een kapel op het kerkhof. Geen gedoe thuis met als risico, dat er meerdere doden opgebaard liggen. Zo ook gisteravond. De afstandelijkheid van de kapel maakt het voor mij makkelijker, maar het persoonlijke is ver te zoeken.
Degene waar wij voor gingen stond pontificaal in het midden, de andere dode (m/v) weggemoffeld in een zijarm van de kruisvormige kapel. Wie waar komt te staan en wie dat regelt mag joost weten. Volgens mij was het nu vooral een kwestie van publiek. De in de hoek weggewerkte overledene had nauwelijks bezoekers, lag open en bloot (maar aangekleed) opgebaard. De man waar wij voor gingen lag onder een koelingsmechanisme met inkijkraam. Misschien hebben ze ook maar één zo'n koeler.
Maakt niet uit. Prettig was, dat er een foto uit betere tijden van de man op het koeldeksel stond. De aanblik van doden maakt me niet vrolijk en vaker wordt de gestorvene er ook niet mooier op. De blik in de kist heb ik me bespaart. Hou liever mijn herinnering in stand zoals ik 'm op andere momenten heb gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten