Met een beetje mazzel heb ik me vandaag door de ergste stijfheid heen weten te werken. Het zal morgen nog geen Horlepiep dansen zijn, maar lachen moet weer kunnen, al lijkt me bulderen nog te hoog gegrepen. Minder nadenken bij alles wat je doet, gaat ook nog wel een paar dagen duren. Bijzonder zo'n dag dat je zelfs bij het kuchen er aan moeten denken, dat ingetogenheid geboden is. Laat staan bij bukken, zitten, opstaan, etc.
Maar goed ik kan het nog zelf en ik ga vooruit, dat is met moeders niet meer het geval. Vandaag bijgekletst. Niet vrolijk makend. In feite wil ze gewoon niet meer en is er ook steeds minder bij. Niet ziek, dus het protocol schrijft dan allerlei ondersteunende ingrepen voor, die je een mens in een dergelijke situatie eigenlijk niet meer zou moeten aandoen. Katheder, sonde, mobilisatie ter bestrijding van het al toegeslagen doorliggen, etc.
Ik zie het hoopje ellende zo in bed liggen. Eet en drinkt nauwelijks meer op eigen kracht, laat staan het bed verlaten. Weet wel nog wat gaande is en (her)kent de mensen, als ze tenminste de moeite doet om de ogen te openen. Ik zou zeggen, laat toch gaan. Maar dat mag dan weer niet. Hier wordt kortom gerekt wat geen zin meer heeft. Mocht er nog een opleving komen zal die van korte duur en zeer ws de laatste zijn.
Komende week zou een aardige zijn. Dan is mijn rug weer tot reizen in staat en gooit het hemelen niet de vakantieplannen van drie kinderen door de war. Dat klinkt berekenend en is het ook, maar meest van al gun ik haar een punt achter al dat protocolair gerek van wat allang geen leven meer genoemd kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten