Bij de Pc geraakt. Een prestatie van formaat. Mariana de honden in d'r maag gesplitst en dus vooral uren vroeger dan normaal het bed uitgezet. Een uur later de stoute schoenen aangetrokken en opzoek gegaan naar de minst pijnlijke manier om het bed te verlaten. Het is dat lachen een van de vele handelingen is, die mijn rug torpedeert, anders zou het gieren zijn geweest. Het geklungel was er komisch genoeg voor.
Geen klok bij de hand. Geen idee hoelang het gehannes geduurd heeft maar minuten waar het anders om seconden gaat. Dat was de eerste hindernis. Zou ik de verdere rest van de vandaag staand en lopend doorbrengen zou het met de last wel meevallen, was mijn eerste constatering. Maar zoals iedere keer weer bij akkefietjes als deze, hoewel de vorm waarin het me deze keer is gepresenteerd mij niet van eerder bekend is, sta je versteld in hoeveel bewegingen je rug een belangrijke functie heeft. Volgens mij gaat het knipperen met de oogleden als enige buiten de rug om, maar zelfs daar plaats ik vrgtkns bij.
De boosdoende spier, meer weet ik er niet van te maken, zit rechts en schiet afhankelijk van de beweging in een kramp. Lekker is anders. Bewegingen met links of rechts maakt niks uit. De ene keer is de aanspraak ondersteunend, de andere keer leidend maar beide keren is het lijden. Bovendien lijkt het erop, dat de spier ook zonder (verkeerde) belasting d'r lol aan heeft om in een kramp te trekken. Gotverju. Je zult me niet snel horen, als iets pijn doet maar vanochtend heb ik het al een paar keer spontaan uitgegild. Niet dat dat wat helpt trouwens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten