Later op de avond een bericht van mijn zus:"Was". In eerste instantie vond ik dat een wel erg bondige manier om de dood van mijn moeder aan te kondigen. In tweede instantie vloog het idee van haar dood me aan. Hartslag omhoog en zweten. Stom hè? Bovendien was het helemaal niet zo, maar had mijn zus te snel op de 'verstuur'-toets gedrukt en moest het grootste deel van de zin nog komen.
Niks dood, maar ook nauwelijks meer wakker en als wakker, is het niet duidelijk of ze bij kennis is. Na de ups van afgelopen dagen weer een stevige 'down'. Zozeer zelfs dat één van mijn zussen besloot om de nacht te blijven. Die nacht is voorbij. Geen bericht is 'goed' bericht. Dus weer een dag verder in dit verhaal.
Een beetje als de oude indianen, die zich ergens op een berg een bedje op palen laten maken in de richting van de opkomende zon, daarop kruipen of ws getild worden en dan de boel over zich heen laten komen. Het natuurlijke einde. Wegzakken in het niets. Contact is er al niet meer. Jammer. Ik zou graag weten of er nog iets in dat hoofd omgaat en zo ja, wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten