Een leven als Scarlett. Zou dat het zijn? Een beetje met veters spelen, achter vliegen aan jagen, eten verzorgd krijgen, slapen wanneer en waar het je uitkomt ... Het klinkt verleidelijk , maar ik geloof niet, dat dat mijn ultieme levensinvulling zou zijn. Moeilijk in te schatten, omdat ik allang geen onbeschreven blad meer ben en het katje dat wel is. En dan heeft het diertje nog het voordeel in een beschermde omgeving op te groeien en alle aandacht te krijgen, die het wil en nog meer ook. Dat is zelfs voor het dorp een ongekende luxe. Niks achter je eigen maaltijd aan hoeven jagen, voor honden een goed heenkomen moeten zoeken en leren leven met voorbij scheurende auto's.
Dat zou omgezet naar de mensenwereld toch al gauw opgroeien in een omgeving van materiële luxe en geheel vrij van zorgen moeten zijn. Dat is maar een zeer klein deel van de mensenkinderen gegeven en daar komt verhoudingsgewijs een behoorlijk aantal uiteindelijk van op het slechte pad terecht ipv het verkregen leven te genieten. Moeilijk, moeilijk.
Ik mag niet klagen over mijn jeugd en opvoeding. Heb alles mee gekregen wat ik nodig had, moest weten en beter vroeg geleerd kon hebben om het leven buiten de ouderlijke kring aan te kunnen. Geen watten, rubbertegels en inspraak. Dit is het. Daar moet je het meedoen cq het beste van zien te maken. En dat bleek ook zo te werken met alle ups and downs, waar je meer en meer ervaringsdeskundige in werd. Lullig blijft, dat je je beste tijd hebt gehad, als je alles zo'n beetje heb gehad en leren beheersen. Kun je eindelijk gaan genieten en weet je als puntje bij paaltje is gekomen, maar moeilijk te bepalen wat dat 'genieten' nou precies zou moeten zijn. Met de kennis en kunde van nu alles overdoen zou in elk geval een compleet ander leven opleveren, dan ik nu heb gehad, zonder dat ik daaar direct een beeld bij heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten