Zou ik een datum willen weten? Ja. Werkt dat zo? Nee. Zou het 'helpen' als ik langs ga? Ws. Ga ik dat doen? Ik twijfel. Wacht ze op mij? Een haast vleiende gedachte, maar het zou zo kunnen. Heeft ze het uitgesproken? Neeeeee, natuurlijk niet. Je hoort haar behoeften/wensen aan te voelen. Altijd zo geweest. Zou vreemd zijn, als daar ineens verandering in zou zijn gekomen.
Op naar het einde. Ik voel met haar mee. Hoe zou het zijn, dat einde? Lullig blijft, dat je het er achteraf niet over kunt hebben. Ik ben niet zo'n typ, die alles gedeeld wil zien en eigen ervaringen pas weet te plaatsen, als het past in de kaders van anderen. Maar het einde heeft een aparte plek weten te regelen en laat zich daar al jaren niet van af krijgen.
Ooit ga ik ook die grens over. De kans dat het voor mijn moeder zal zijn is inmiddels verwaarloosbaar maar nog steeds niet uitgesloten. Een soort nieuwsgierigheid is het. Zeker weten. Wie wil niet weten wat 'niets' is, de leegte waar je 'eeuwig' in gaat verblijven, tenzij je in reïncarnatie gelooft?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten