Heerlijk. Strak blauw. Temperatuur 30+. Gepermiteerd een paar uur niksdoen. Al bezig geweest maar de lunch bereidt zich niet zelf en Mariana voelt zich er ook zelden of nooit toe geroepen om een poging te ondernemen iets van haar goed verborgen of zelfs onkende keukentalenten aan de dag te laten komen. Een goede en dankbare eter maar een onvoorstelbaar ongeïnteresseerde kok. Een beetje als mijn moeder, maar die raffelde tenminste nog iedere week hetzelfde riedeltje af. Zo moest wel, mijn vader deed bijna alle denkbare dingen maar bij koken lag de grens. Omgekeerd weigerde mijn moeder ook maar een vinger uit te steken naar tuinonderhoud en grasmaaien. Heb mijn vader nog weleens aardappels zien schillen of een of andere groente schoonmaken, maar mijn moeder heeft nooit, werkelijk nooit en te nimmer ook maar in de richting van een onkruidje bewogen om het uit de tuin te verwijderen. Van die vanzelfsprekendheden, waar je pas bij stil staat, als je het ouderlijk huis allang verlaten hebt.
En zo is er wel meer. Als kerkelijk katholiek gezin had op vrijdag eigenlijk vis op tafel moeten staan. Mijn moeder hield het bij 'geen vlees' en daar was de kous mee af. Wat de kok niet eet, kookt ie niet. Toch? Heel af en toe haalden vissticks de pan maar dat was met grote tegenzin. Mijn vader zou wel anders gewild hebben. Maar ja, wat met het geld gebeurde dat hij binnen bracht, werd door moeders bepaald en door niemand anders.
Word ik nostalgisch? Retroperspectievistische vertekeningen? Is vast geen Nederlands, maar daar ga ik me niet teveel van aantrekken. Ik weet niet of het een bewogen tijd genoemd kan worden, maar er beweegt een hoop in mijn hoofd. Een era staat op het punt om afgesloten te worden. Daar zou je stil van moeten worden. Blijkbaar werkt dat bij mij omgekeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten