Dubbel was ik mndn geleden al mbt de snel verslechterende zelfstandigheid van mijn moeder. Nu het moment van definitief afscheid nemen ineens redelijk plompverloren tot de reëele mogelijkheden behoort, doet dat geen afbreuk aan mijn dubbelheid. Enerzijds opluchting, gebaseerd op de overtuiging, dat mijn moeder er niet anders over denkt. Anderszijds zet het mij aan het denken. Natuurlijk, zou ik bijna zeggen. Niet alleen aan en over de dood. Gedachten als "Wie is de volgende?". Het is ook de laatste keer, dat we als familie/gezin iets met elkaar moeten.
Afsluiten, opruimen en de helft ws nooit meer zien of spreken. Haar negentigste zou een moment zijn geweest om de club nog een keertje bij elkaar te brengen. Dat gaat er niet meer van komen en daar ben ik niet rouwig om. De kloof, die bij de viering van haar 80ste is geslagen, mag van mij mooi blijven hoe en waar ie is. Familie kies je niet, gelukkig kun je er wel voor kiezen om er niks mee te doen.
Het is door het plotselinge ziekbed, dat ik weer ff herinnerd word aan waar ik normaal gesproken niet, maar dan ook werkelijk helemaal niet mee bezig ben. Ik ga daar ook geen dagen rondhangen mocht dit in een begrafenis eindigen, maar wil wel graag persoonlijk bij de laatste bovengrondse momenten aanwezig zijn. Sinds ik hier leef, heeft dat voor mij meer waarde gekregen en gelukkig zou die aanwezigheid geen praktische (!) problemen moeten opleveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten