De beruchte druppel. Het wrong al een paar dagen. Slecht bed. Teveel in de auto. Dacht dat ik erger kon voorkomen, De honden dachten daar anders over. Wat precies gebeurd is, weet ik niet, maar mijn rug heeft er voorlopig geen zin meer in. Bij de keuze tussen huilen of lachen moet je altijd voor het laatste kiezen. Helaas ziet mijn rug ook dat niet zitten. Het is toch alsof de Duvel er mee speelt.
Net iets boven ellebooghoogte lijkt een bbq-spies van rechts naar links door mijn ribbenkast geramd. Dit voelt niet aan als een garantie voor een paar vlotte en soepele dagen. Het is eerder de vrg of ik morgenochtend mijn bed uit weet te komen. Planking, maar dan onvrijwillig. Gotver de gotver de gotverdomme.
Hoe krijg je het steeds weer op de meest onmogelijke momenten voor elkaar getimed. Dit komt niet voor geen meter uit, dit komt zelfs niet voor 100 m uit en nog meer ook. Dat wordt wikkelen morgen als het nodig is. Ik geloof niet, dat ik nog ergens de niergordel uit mijn motorperiode heb liggen. Maakt niet uit, ik ga niet een beetje de plank uithangen. Krap vier weken te gaan, voordat we weer afwezig zijn. Die tijd heb ik gewoon nodig om straks niet al met een achterstand aan het najaar te beginnen. K*t, sorry, klote!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten