Een nadeel van die onverwachte innerlijke rust is, dat er niks is om voor in beweging te komen. Daarom zitten die Aziatische monniken ook uren of dagen in lotushouding te niksen. Misschien willen ze wel, maar weten niet wat. Volgens mij verleer je nvvt het hele idee, dat er dingen te doen zijn of zelfs gedaan moeten worden. Zover zal het bij mij niet komen, denk ik zo. Bovendien heb ik die rust niet nodig om tot niks te komen, dat lukt me ook uit de losse pols.
Een beetje voor je uit staren is niet direct verkeerd. Maar als je al nergens naar kijkt èn ook nog eens nergens aan denkt, wordt het wel een lege toestand. Staren en mijmeren, daar krijg ik een dag wel mee gevuld. Op terras, in de tuin, op bed of zoals nu voor het scherm van de Pc. Maar nu is in feite het omgekeerde de bedoeling. Niks mijmeren en ook geen gestaar maar iets doen! Zo raar is dat toch niet? Volgens mij is het gewoon het bekende 'verstand op nul, blik op oneindig en gaan met die banaan'. Of toch niet? Ik raak in de war.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten