Terug thuis na een niet verkeerde dag buiten de deur en als eerste een stel berichten ontvangen over de toestand van je moeder, die op z'n zachtst gezegd weinig bemoedigend zijn. Hangt natuurlijk af hoe je het bekijkt, maar dat het slechter met iemand gaat, is ook als je de persoon de uitweg uit het leven gunt niet bemoedigend te noemen.
De 'morfinemachine' is aangezet en nog een paar van die enkel in één richting wijzende veranderingen. De dip down schijnt door te zetten. Mijn vader heeft zich tot op het eind verzet. Moeders schijnt te berusten.
Even de tijd genomen om een en ander tot me door te laten dringen en te bedenken of ik er (al) iets mee moet of kan. Zometeen de honden en dan meer tijd voor mezelf en het besef, dat het weleens haar laatste nacht zou kunnen worden. Vreemde mechanismen zijn aan het werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten