Acclimatisatie

 Beetje lopen, beetje bloggen, krant met pizza, weer een wandeling en de avond in glijden of hangen zo je wilt. Finalement iets van een ritme gevonden dat past bij de nwe omgeving? Hoelang zou ik volhouden? Wanneer begint het dan te kriebelen? Nu al de neiging om me tegen de zwerfhonden aan te bemoeien. Gisteren gezocht naar hondenvoer. Vreemdgenoeg nergens te vinden. Tenminste niet in de super- of mini-markets.

 Je kunt hier weinig anders. Dat moet een voordeel zijn. Geen verleidingen. Hoewel een uur en een kwartier met de draagvleugel boot naar Tulcea verschilt maar weinig van een uur rijden naar Sibiu. Geen idee wat ik me bij Tulcea moet voorstellen. Leek me groter dan Sibiu, maar verder nauwelijks iets van gezien op weg naar de kade voor de boot naar Sulina.

 Zo is er altijd wel weer een ontsnappingroute zolang je niet echt op dat onbewoonde eiland terecht komt. Verder vooral aardig onderwerp om mee te spelen. Net zoals ik me gisteren afvroeg hoe de wereld zou reageren als ineens de mobiele telefoonfrequenties permenant weg zouden vallen. Behalve allerlei praktische belemmeringen zouden de mensen -en ècht zo ongeveer iedereen- vooral onthand zijn en dat vrij letterlijk. Je ziet iedereen van kleuter t/m bejaarde klooien met een mobiel en tegenwoordig meestal de smarftfoonversie en steeds vaker twee stuks per persoon. Al die types die gesprekken met zichzelf lijken te voeren of net omgekeerd overduidelijk lopen te telefoneren alsof niks meer kan wachten tot je thuis bent of hoe je dat ook wilt zien. 

 Ook de lui waarmee we hier zijn hangen om de haverklap aan de telefoon. Waar zijn jullie? Wat doen jullie? Hoe gaat het met jullie? Het heeft iets van controle dat verkocht wordt als interesse. En als je dan bij elkaar bent, leest de een het nieuws van Agnita op haar telefoon en de andere is met z'n telefoon opzoek naar een tweedehands Jaguar in Duitsland. De nwe gezelligheid.