Nog behoorlijk gammel van de terugreis en pas met één van de gezusters (Prada) ter plekke langzaam terugkeren in het Transsylvaanse plattelandsritme. Het weer maakt een pas op de plaats. Prettig tegemoetkoming uit die hoek. Nog ff niet aan de ongetwijfeld overdadig bonenaanwas denken. Vandaag is het bijkomen. Terug in het peleton geraken, zal ik maar zeggen.
Het was prettig om bij aankomst in een paar minuten tijd alle drie de katten en de vier achtergebleven honden te kunnen verwelkomen. Prada enigszins terughoudend, bijna checkend of ik wel ik ben, maar de teckels en mn Bobby een en al enthousiasme. Snoepie bleek in gesloten te zijn geweest en schoot direct weg naar buiten en Scarlett wist in eerste instantie niet wat ze nu van onze terugkeer moest vinden, maar dat duurde maar een paar minuten. Snoepie zal geen echt welwillend gezelschap zijn geweest voor het speelse opdondertje.
De rest van de avond wezenloos een aantal routines nagelopen en het verder bij voor me uit staren gehouden. Twaalf uur op het asfalt concentreren maakt je tureluurs. Eerst is er nog de ruimte om de omgeving mee te nemen, maar afhankelijk van de verkeerssituatie maar ook domweg van het voortschrijden van de tijd, wordt je focus steeds meer tunnelachtig. De aankomst is dan vergelijkbaar met het vallen van het doek na een voorstelling. Ineens van alles naar helemaal niets. De urenlang gebalde concentratie zakt als een lekgestoken opbouwzwembad in elkaar en vervluchtigt in alle richtingen. Je voelt je leegstromen. En maar zo gelaten ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten