In de winter zul je er bevriezen, als je je niet goed aangekleed hebt, maar om nu in mijn nakie naar een begrafenis te gaan ... Buiten over de dertig, binnen hutje/mudje iets van 100 personen à 37º C per stuk. Ipv vensters tegen elkaar open te gooien werd de deur achter iedere laatkomer weer netjes gesloten. Het is lang geleden, dat ik zonder koorts zo heb staan zweten. Eenmaal weer in de buitenlucht had ik alleen aan de voorkant van mijn overhemd nog een paar plekjes, die niet donkerder waren van het vocht. Over gezicht en rug rolden de druppels in hoog tempo na elkaar naar beneden.
De direct betrokkenen zullen er niet mee bezig zijn geweest. Die hadden andere zaken aan hun hoofden. Het was een emotionele toestand. Je zult 40, 50 jaar samen zijn geweest. De kinderen een stuk korter. De man was goed tien jaar ouder dan ik. En dan het weer dichtgooien van het graf. Het bonken van de kluiten op de toch redelijk hol klinkende kist. Dat is toch wel het lulligste moment. Ik zou meer voor een grafkelder of zoiets zijn. Hup, erin schuiven en verder geen gedoe.
Het tafelen overgeslagen. Opzoek gegaan naar olie voor de auto. Een vreemde zaak, want onlangs pas ververst. Zo gaat het leven verder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten