Handje geven. Bloemen droppen. Tranen laten (Mariana). Borrel of fris pakken met een stuk notencake en naar buiten. Daar staat iedereen wat te staan en/of te kletsen. Je gaat niet direct weg maar blijft een uur of wat hangen. Al die ongeschreven regelgeving ...
Op de een of andere manier liet me alles meer koud dan normaal. Het ketste gewoon op me af zonder gelegenheid tot doordringen. Aan de dode zal het niet hebben gelegen. Sympathieke man. Zo eentje met van die ondeugend twinkelende ogen, die zich naar mijn idee niet zoveel van de mensen om zich heen aantrok en graag een borrel dronk. Het was meer, dat ik al genoeg met mezelf en mijn moeder had te stellen, denk ik. Geen ruimte voor meer medeleven. Een vreemde vorm van afstandelijkheid en dat is iets, waar ik toch wel het nodig van afweet en ervaring mee heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten