Nu we toch bezig zijn om vanaf een terras in de avondzon hersenspinsels de wereld in te sturen, zou ik eigenlijk willen weten of enigszins kunnen begrijpen wat maakt, dat mensen 15-25 jaar van hun leven met nageslacht rond zeulen en hun eigen leven daaraan ondergeschikt maken??
Waarom? Het ene na het andere stelletje passeert met grut in diverse soorten, leeftijden en formaten incl. de nog ongeboren versie. Zelden vrolijk. Bijna altijd de ineenstorting nabij. Enkel met de kids bezig. Geen oog voor elkaar. Blijkbaar is er in mijn opvoeding iets niet geheel uit de verf gekomen. En misschien niet alleen bij mij. Met 3 van de 5 zonder nageslacht geeft te denken. Toch?
Kunnen natuurlijk duzend-en-een oorzaken aan ten grondslag liggen. Ik heb nooit de moeite genomen om naar anderman's waarom te vragen. Beetje pech, beetje keuze, beetje wat anders. Vagelijk zijn er wel een of twee momenten geweest, waarop in mijn leven de mogelijkheid van kinderen ter sprake is gekomen. Ik heb me echter werkelijk nooit een beeld gevormd van wat dat in concreto zou betekenen, wat mijn wensen of verlangens zouden zijn, wat ik zou willen, etc. Nooit een droom in die richting gehad. Me wel vaker afgevraagd, hoe het ergens in mijn leven ge- of verwrongen had moeten worden, als het er van gekomen was. Maar ja, dat is als met al het andere achterafgedoe: driedimensionaal gelul in een plat vlak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten