Zo goed als het gisteren tijdens de terugreis allemaal ging en zat, zo helemaal niks is het vandaag. Niet het weer, dat is dan wel ook niks, maar tot een mening daarover zie ik mezelf vandaag niet komen. Ok, zon was beter geweest. Was ik misschien op de maaier gekropen en had mijn rondjes met de blik op de einder gedraaid. En misschien ook niet. De intense afkeer van de dag, waar ik vanochtend mijn ogen mee opsloeg, is moeilijk te beschrijven.
Wat een beetje in de buurt komt, is de voorstelling dat moeders, schoonmoeder, oma, buurvrouwen, onderwijzers, belastingsdienst, politie en de 12 werkgevers de kans hebben gezien om tot aan het bed door te dringen en daar allemaal dwars door elkaar heen hun punt op snerpend schelle wijze proberen duidelijk te maken, voordat je het dekbed over je kop hebt kunnen trekken. Ja, dit komt wel een beetje in de richting.
De tweede koffie verzacht het ochtendtrauma tot hanteerbare proportie. Nu langzaam de benen onderschroeven, gordijnen bedenken en dan open schuiven ... Mocht de dag op me wachten, dan wens ik 'm succes met z'n geduld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten