Het was een risico, maar berekend. Huisartsbezoek voor de aanvulling van mijn grotendeels overbodige pillenvoorraad. Om acht uur gaat de deur open. Om negen uur begint hij het spreekuur. Om twaalf uur is het midi en de boel in principe afgelopen. Na een aantal pogingen onder het motto "Vroeg erbij, snel er vanaf" al jaren nooit voor elven verschenen. Want dat vroege werkt niet. Met de lunch in zicht begint ie pas op tempo te komen.
Dat je in Utrecht een dubbele afspraak moest maken om 10 minuten aandacht van je huisarst te krijgen, vond ik te stom voor woorden. Maar om nou minimaal een half uur per patiënt te besteden, zelfs als het maar om een verlenging van een recept gaat, is stom de andere kant op. Aandacht als aandacht nodig is en anders gewoon niet langer dan noodzakelijk.
De hoop was dus een bijna lege wachtkamer en het geluk trad binnen aan mijn zijde. Eentje zat er maar, meer niet. Nog een man ook. Dat gaat sneller. Normaal gesproken dan. Deze niet. Hij zal het wel nodig gehad hebben. Een uurlang naar pré-historische National Geographic's kijken is echter meer dan je vandaag de dag van iemand mag verlangen, als de smartfoon thuis aan de oplader ligt ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten