Begonnen is het net voor ik de laatste keer de honden in de kennel heb moeten laten ivm mijn afwezigheid. Iets was mis met een van beide. Wie was duidelijk. Wat niet. Direct bij terugkomst had ik in de gaten, dat het probleem, wat het ook mocht zijn, niet verdwenen was. De dame was minder enthousiast, dan ik gewend ben en eenmaal thuis wilde ze niet meer de deur uit.
Volgens mij geen koorts. Normale, goede eetlust. Niet meer watergelebber dan anders. Neus nat. Ogen helder. Vacht glanzend. Op het oog niks aan de hand. Na een kleine week ging ze ook weer naar buiten om d'r behoefte te doen, in de zon te liggen of op varkensoren te knagen. Alles normaal behalve de weigering om op de vaste ochtend- en inmiddels sporadische avondwandeling mee te lopen. Pertinente weigering. Ook aan de lijn geen medewerking.
Het leek me vrij zinloos, maar toch de dierenarts zijn licht op het beest laten schijnen. Geen temperatuur, geen tumors. Ja, aan de schijt, maar dat waren de ontwormingstabletten. En die 'souffle au coeur' waar de arts iedere keer weer over begint. Alleen dat past niet bij het huidige gedrag. Eerst maar eens met pijnstillers uitgesloten dat ergens iets fysieks last veroorzaakt. Daarna maar besloten dat het tussen de oren zit.
Maar hoe kom je er dan achter wat dat is? Wat is gebeurd? Wat heeft Katrien gezien/gevoeld/geroken? Erg spraakzaam is de laatste tijd niet. En daarbij spreek ik ook na 12 jaar nog steeds geen hondentaal en zij geen Nederlands. Met extra brokjes en wat varkensoren is het inmiddels gelukt haar aan de wandel te krijgen. Het probleem zit 'm in de eerste 50 m rondom het huis en dan specifiek in de richting van het meer. De andere kant op loopt ze zonder problemen. Ik zie niks. Kan me niet bedenken wat daar gespookt heeft. Maar ok, er zit weer beweging in. Scheelt een berg baldadigheid in huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten