Heerlijk, gezeten in de zon, onder een parasol, uitzicht over zonweerkaatsend water, een glas koele droge witte wijn onder handbereik, een menukaart vol aantrekkelijke keuzes, aangenaam gezelschap, vlotte bediening zonder knipmesneigingen, de hele middag (en avond) ter verspilling tot mijn beschikking en de wetenschap dat het morgen zonder problemen herhaald zou kunnen worden.
Het paradijs bestaat dan wel niet, maar er zijn toch samenstelsels te bedenken, die er heel dicht in de buurt komen. Prettig is dan, als je de boel obv eigen ervaring kunt inkleuren. Kroatië was niet verkeerd. Het bouwde verder aan het beeld waar de Italiaanse Adria ooit de basis voor heeft gelegd. Hoewel water erg veel heeft, zou er ook een snufje Arosa aan toegevoegd moeten kunnen worden. Zo'n prachtig strak blauwe, zonnige winterdag in februari. Je voelt de zon aan kracht winnen terwijl je oog over de sneeuwwitte vlaktes glijdt zover het oog reikt. Andere sloven zich uit op ski's en jij neemt nog een glas goed gekoelde Weißburgunder. Je ziet de overlap ontstaan.
Maar we zijn er nog niet. Als we dan toch het onmogelijke mogelijk gaan maken, dan graag nog de boerenkeuken en het zonterras pal op het zuiden van het oude uit de kluiten gewassen huis tegen de flanken van een heuvel ergens in Umbrië, natuurlijk ook de ruimte en rust waar deze plek ons ooit mee naar Frankrijk heeft gelokt en dat alles graag op een plek waar het beste van Parijs en Toulouse samenkomt .... Er is maar één plek in mijn ervaringsbaggage, die bij dit totaal een beetje in de buurt komt ..... Barcelona. Zijn dromen voortekenen of simpelweg mogelijkheden??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten