Het vreemde van bloggen is, dat ik de bezigheid als leuk ervaar, terwijl het voornamelijk over de minder leuke kanten van het leven gaat. Over het geworstel, zeg maar. Vind ik worstelen dus leuk? Of alleen het spelen met woorden daarover? Zou bloggen ook leuk zijn, als het leven één groot feest zou zijn? Ik heb me dat volgens mij al eens afgevraagd en doe het weer. Ik twijfel, betwijfel.
Als ik problemen aanga, ergens mee bezig ben, word ik zelden euforisch, als ik ze heb opgelost. Het is zelden perfect. Het kan haast altijd beter.
Je wilt iets. Bedenkt dè uitvoering en dan begint het geëikel. Je moet de materialen vinden, die je nodig hebt of ze maken. En je moet het doen. En dan hebben we het ff niet over weerstanden tegen bezig zijn en zo, maar gewoon doen dus. En dan blijkt dat gewoon doen vrijwel altijd minder gewoon, dan je bijvoorbaat had bedacht. Hoe vaak doe je iets over, omdat het resultaat er wel mag zijn, maar het je niet de verwachtte kick geeft?
Ze zijn er wel de momenten, maar het zijn krenten in een overvloedige brei aan verspild vermogen. Als je het vergelijkt met de bergbeklimmers, die alle 8000-plussers zonder zuurstofvoorziening gedaan willen hebben, dan zit ik voor mijn gevoel nog steeds in het basiskamp aan de voet van de eerste te bedwingen piek.
Is dat deprimerend? Nee, niet voor mij. Ik ben helemaal niet geïnteresseerd in het bedwingen van die hele riedel pieken. Ik heb mijn manier in mijn hoofd en wil daar iets mee, maakt eigenlijk niet uit op welke piek dat zal zijn. Misschien heb ik het al wel gedaan. Vast, denk ik. Maar daar ben ik niet mee bezig. Gedaan is gedaan. Ik wil iets met doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten