Ja, na meer dan een jaar slaap ik nog steeds niet in mijn eigen bed onder mijn eigen dak. Toevallig kwam het vandaag bij iemand uit Nederland ter sprake met een soort verbijstering tot gevolg. Nee, ik snap het ook niet. Vind het ook allesbehalve leuk. Maar zo abnormaal als ik het eerst vond, is het allang niet meer. Het is vooral irritant. Irritant vanwege de beroerde kwaliteit van de bedbank. En irritant vanwege de nog steeds ontbrekende eigen (werk)plek, dank de overdaad aan zooi op de nieuwe plek.
Maar wat ik van begin af aan besef, en dat besef wordt er niet minder om, is dat wij West-Europeanen of misschien zelfs Noord-West Europeanen en Nederlanders in het bijzonder dusdanig verwend zijn, dat wat wij vanzelfsprekend vinden eigenlijk eerder het stempel 'uitzonderlijk' verdient. De vanzelfsprekendheid van je eigen leefplek, een armoedegrens van een paar duizend euro per maand, al die flauwekul die kinderen geboden moet (kunnen) worden, de ontevredenheid van de consumerende burger, die eigenlijk al het denkbare al heeft, etc.
Wat dat betreft ben ik wel met de neus in het feit gedrukt, dat die rijkdom aan mogelijkheden en materiële zaken maar een zeer beperkt gedeelte van de bevolking gegund is. Zelfs in Europa. Vreemd genoeg heb ik het idee, dat het het deel is, dat het hardst klaagt. En ja, daar kan ik ook wat van, maak tenslotte deel uit van die 'kliek'.
Soms heb ik het idee, dat ik hier 'boete' doe, zonder direct een reden daarvoor te kunnen aandragen, anders dan het leven, dat me hier heeft gebracht. Iets met deemoed, de menselijke maat en wat leven werkelijk betekent. Iets waar zeker de gemiddelde Nederlander allang geen idee meer van heeft. Appie Heijn om de hoek, uitkering en/of subsidiës, af en toe een zelf voor elkaar gebokst inkomen, een alles bedisselende overheid, klagen over de belastingen en vergeten dat veel willen ook veel kost. Gelukkig gaat het nog wel ff (mijn tijd) duren, voordat dat soort dingen hier zijn doorgedrongen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten