Vannacht aan de hoogte van het onkruid liggen denken, dat inmiddels voor mijn vreze de moestuin overwoekerd zal hebben. Het overdonderende effect van de plek keert terug op z'n schreden. Normale dagelijkse gedachten dringen weer door. Natuurlijk ook het gemis van de honden. De ouwe baasjes aan de zorg van anderen overlaten, geeft, sinds ik ze niet meer in de Franse kennel kan stoppen, geen goed gevoel. Maar zelfs die zorg is een paar dagen van het toneel verdwenen geweest.
Wachtend op een koffieverkeerd kijk ik vanaf een balconterras zwetend uit over het langzaam vertrouwd wordende beeld van blauwe lucht, palmbomen en ander groen, zand en kristalhelder, blauwschitterend water. Ik weet nou al, dat de eerste weken terug op het Roemeense platteland verdwaasde weken zullen zijn. Het verschil met hier zou in Utrecht of Frankrijk al knap overdonderend zijn, een verschil dat met de move naar en gewenning op het Roemeense platteland bijna buitenaards is geworden.
En dan heb ik het alleen over de uiterlijkheden en niet over het effect van het compleet andere leven. De luxe van het verzorgd worden. Een leven waar ik me steeds makkelijker aan weet over te geven, sinds ik er kennis mee heb gemaakt. Als ik het geld ervoor zou hebben, dan wist ik het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten