Na een dagje pogen tenminste een tipje van de diverse versluieringen te lichten vandaag maar weer gewoon doen alsof het allemaal niks bijzonders is? Wat waarschijnlijk nog waar is ook. Zo uniek ben ik tenslotte niet en ook de situatie waarin ik verkeer cq mezelf gemanoevreerd heb, zal geen unicum zijn. Wil het iets van een schijn in die richting krijgen, mocht ik dat al willen, dan zou ik het blikveld drastisch moeten versmallen. Navelstarend zou het moeten lukken.
Nu ben ik niet vies van een beetje aandacht voor of verwondering over mezelf, maar dan toch graag in het kader van een groter geheel. Een hoop is tenslotte een kwestie van vergelijken. Als je in je eentje zou opgroeien in een onderaards hol, met licht, automatische voedselverstrekking en sanitaire voorzieningen. Maar zonder externe invloeden, zonder contacten met derden, zonder idee van een buitenwereld. Geen onderwijs, geen media, geen boeken, geen niks. Je kleine teen om mee te spelen en je navel om naar te staren. Beter weten zit er niet in. Eigenlijk zou je dan intens tevreden moeten zijn. Toch? Je ziet (oa) niet het gras noch de kersen bij de buren, hoort geen zonnig weerbericht terwijl je triest naar de regen staart, hoeft jezelf niet wijs te maken dat je gelukkig wordt van werken, kunt niet opgejaagd worden door derden of omstandigheden, etc, etc.
Zo'n blanco geest is in alle redelijkheid onmogelijk. Maar is de omgekeerde weg wel mogelijk? Dat is eigenlijk de vraag. Voorlopige tussenstand is dat het me niet meevalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten