Als de dingen niet lopen, zoals je je dat voorgesteld had. En ze dat langer doen dan jou lief is, wordt je daar niet vrolijk van. Tenminste ik niet. Dat het eind een puzzel lijkt te worden, die maar niet compleet wil raken, ondanks alle stukjes, die eraan toegegvoegde worden, werkt daar niet in mee. Volhouden en doorgaan. Een complete andere, want volledig vrijwillig gekozen, situatie maar dezelfde middelen.
Het huis ruimte zich niet vanzelf op z'n plek. De tuin doet een hoop uit zichzelf, maar het meeste daarvan is ongewenst. Regelmaat moet je regelen. En uiteindelijk is er maar een, die het je naar je zin kan maken, en dat ben je zelf.
Laten we het wat optimistischer bekijken. Waar ik nu in zit of lig, is dat zwarte gat, waar je in terecht kunt komen, als je tijdenlang monomaan bezig bent geweest iets te bereiken. Eindelijk heb je het maar bent te lam geslagen om de bereikte mijlpaal te waarderen. Terug naar de uitgangspunten. Het spel verandert van karakter. Strategie moet aangepast. Kaarten worden opnieuw geschud. Het spel kan weer beginnen. Misschien is dit door (willen) stomen wel niet zo slim.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten