In de nacht wakker worden, tot zover niks abormaals, en je wereld en waar je mee bezig bent vervloeken. Dat is ook geen unicum, maar ook niks wat ik voor mezelf als normaal zou bestempelen. In een opwelling alles overboord willen gooien en werkelijk nergens meer een vinger naar willen uitsteken. Zou zonde zijn van alle energie, die ik tot op heden in mijn nieuwe bestaan heb gepompt. Maar ... alsmaar doorgaan, omdat je ooit eraan begonnen bent, kan ook een gebed zonder end zijn.
Gelukkig was de stemming vanochtend enigszins bijgedraaid. Maar de overload van wat aangepakt moet worden, dan wel niet van mijn rug af wil, is er niet minder op geworden. En nee, ik ga niet als een dolle van 's morgensvroeg tot 's avondslaat aan de slag om van mijn bord te krijgen wat me tegen staat. Mijn gewenste leven waar mogelijk eerst en de rest ziet maar, dat het een voldoende hoog plekje op mijn te-doen-lijstje weet te veroveren.
Doe ik dat niet, en gemakkelijk is anders, dan weet ik wat gebeurd en vooral nièt gebeurd. Dan schuiven de volledige nutteloze maar sociaal gewenste zaken naar de voorgrond en komen de waardevollere bezigheden in de verdrukking. Voorlopig nog geen einde aan de rommel en rotzooi, dus. Beter daarmee achterop raken dan met een gevoel door het leven banjeren, waar je met geen mogelijkheid iets van tevredenheid in kunt herkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten