Een Ferrari-rode kleur, de lage ligging van een Lamborghini Huracan, een terugklapdak en het motorvermogen van een opgevoerde bromfiets. Alleen toeristen zijn hier zo gek om in een cabrio te rijden. Een realisatie, die gaande de uren tot je doordringt bij het zien van de passerende weggebruikers en de steeds strakker en pijnlijker wordende hoofdhuid. Na vier uur rijden was de knar knap geschroeid.
Voor de lokale bevolking zal het vinden van de weg geen enkel probleem opleveren. Ik denk niet dat er meer dan 150 km asfaltweg ligt op het eiland. Maar een paar overzichtelijk geplaatste wegwijzers zou geen kwaad kunnen. En dan geen groene borden bij al de overdadig aanwezige begroeiing... Het zou zoeken en omrijden bespaard hebben en ons via de gewenste weg naar de andere kant van het eiland geleid hebben ipv de onbekende weg, die we nu hebben genomen en meer weg had van een testroute hoe steil en onmogelijk je een weg bergop en -af kunt laten slingeren.
Uiteindelijk in de hoofdstad Victoria aanbelandt. Andere wereld. Merkte aan mezelf dat ik niet echt geïnteresseerd was in een kennismaking met de autochtone bevolking en levensomstandigheden. Grote verschillen in welvaartsniveau zowel bij de bevolking als de staat waarin gebouwen verkeerden. Het was of nieuw en 'gemaakt' of vervallen en shabby. De lokale bevolking weet nauwelijk gebruik te maken van wat met de toeristen het land inkomt. Ze moeten het vnl hebben van het werk dat die industrie creëert, als ik het zo inschat. Je komt als toerist, op die ene selfcateraar na, ook nauwelijks van het hotelcomplex af. Zonder auto is het al 20 minuten lopen om hier überhaupt op de openbare weg te komen. Daar rijden genoeg bussen met een hoop halteplaatsen maar enige levensmoeheid kan bij de keuze voor het openbaar vervoer geen kwaad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten