Driekwart van het voorgenomene werkelijk uitgevoerd. Geen monsterscore maar veel meer dan de 0,niks die ooit vrij normaal was. Kortom vooruitgang, als je het maar zien wilt. Zet op die bril, die het leven kleur geeft. Minder tobben, meer realiseren. Zal geen allesomvattende waarheid zijn en ook niet altijd lukken, maar laten moet ik het ook niet.
Pfff, als ik daar ook nog eens mee bezig moet zijn. Eigenlijk wilt ik nergens meer mee bezig zijn. In mijn hoofd dan. Waar is die hoofdschakelaar waarmee ik alle niet-motorische circuits kan uitschakelen. Een Format-opdracht voor het geheugen en als alle mega giga tera peta exa zetta yotta xona weka en vunda bytes zijn geherformateerd, het geheugen brandschoon is, mag het niet-motorische deel weer opgestart worden.
Zou ik dan rustiger zijn, als ik niet weet wie ik ben, waar ik ben, het verleden gewist is en de toekomst blanco? Of zou dan de ware onrust pas beginnen? Welke geheugendelen zou ik liever willen behouden? Het kennisdeel. Domme opslag van verplichte inspanning. Grotendeels in ongebruik geraakt, maar je weet nooit wanneer en waarvoor het van pas zou kunnen komen. Kindertijd? Misschien aardig als het überhaupt wat meer aanwezig zou zijn, dan het nu is. Dan zou ik misschien iets te kiezen hebben. Schooltijd? Ach, opvulling. Mag weg. Dan blijft over werktijd en relaties, het bouwen aan een eigen bestaan. Als daar de lucht en de dubbelingen uitgehaald worden, hou je een handzaam pakketje over. Bestaand uit twee delen. Een prettig en een onprettig deel. Eigenlijk zou ik dat laatste wel willen missen. Helaas zijn beide delen nauw verweven. Of alles weg, of alles behouden, dus. Ik denk, dat ik voor het laatste zou kiezen en dus uiteindelijk nooit verder zal komen dan opschonen. Het is mijn rommel en daar zal ik het mee moeten doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten