Nou zou het toch zo leuk en handig zijn, als ik zou kunnen verhalen van een verkwikkende nacht en een enthousiast begin van de dag. Helaas, helaas. Het was weer werken vannacht. En weer eens op een nieuwe of eigenlijk retro-wijze. Is lang geleden, dat ik me zo zenuwachtig door een nacht heen hebt geworsteld. Kan me dat uit geen enkele examentijd of ander belangrijker moment in mijn leven herinneren. Enkel een paar jaar geleden in de nasleep van Yoland's plotselinge dood. En dat niet direct maar 2 of 3 jaar later. Leven stond op de kop, uitwegen waren zoek, geestelijk uit het lood en fysiek probeerde ik het zo gelaten mogelijk over me heen te gaan.
Toen had ik nog iets om het te verklaren. Maar nu? Ja, d'r tolt teveel in mijn hoofd. Teveel ongewenste insteken. Maar ook dat is meer regel dan uitzondering en was gisteren niet speciaal meer dan anders. Het lijkt erop alsof oude golven passeren in afgezwakte vorm. Maar dan nog, de aanleiding?
Het bezoek aan de cardioloog vorig week, dat meer onbalans heeft veroorzaakt dan rust gebracht? Ineens was er aandacht voor dingen, waar ik anders niet (meer) bij stil sta, bleven overwegingen hangen die ik normaal gesproken weet weg te wuiven en trad op de voorgrond wat eind 2015 voor het eerst de kop opstak en sindsden zorgvuldig weggemoffeld is.
Zou dat het zijn? Na vier dagen broeien een soort uitslaande brand? Kan het me eigenlijk niet voorstellen, maar zie weinig andere mogelijkheden. Het was een kalme dag gisteren. Gedaan wat ik me voorgenomen had, op de afwas na. Dat is meer iets voor de ochtend. Eten verzorgd. Genoten van het lezen. En dan toch in de loop van de avond merken dat langzaam de interne druk wordt opgevoerd. Het is, dat ik me niet door mezelf heb laten gek maken, anders was het nog feest geworden ook. Nu een paar stutten onder de oogleden en de dag aanpakken. Jammer is het. Dit is nou niet de manier om tot een werkbare en resultaatrijke dagindeling te komen. We sukkelen verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten